In de zestig jaar dat John Martyn leefde heeft hij zijn stempel achtergelaten op de muziekwereld. Zijn carriére duurde ruim veertig jaar en in die tijd heeft hij twintig studio albums uitgebracht. Ook werkte de Britse singer-songwriter en gitarist samen met onder meer David Gilmour, Phil Collins, Billy Mundi (drummer van Zappa's 'Mothers of Invention'), Eric Clapton, reggae producent Lee Perry en Nick Drake.
John Martyn werd geboren als Iain David McGeachy in New Malden, Surrey. Hij begon zijn carriére op zijn zeventiende, nadat hij op zijn vijftiende gitaar had leren spelen. De unieke mengeling van blues en folk in zijn muziek maakte hem halverwege de jaren zestig al een sleutelfiguur in de Londense folk wereld. Met zijn tweede album sloeg hij meer de weg in van de jazz. Net als Link Wray (zie "Link Wray, godfather of Rock") wist hij een uniek geluid uit zijn gitaar te krijgen; hij gebruikte daarvoor de fuzzbox, phase-shifter en Echoplex.
Zijn album "Solid Air", uit februari 1973, wordt gezien als een van de belangrijkste albums uit de jaren zeventig.
Zijn eerste huwelijk, met singer-songwriter en gitariste Bevery Kutner, kwam eind jaren zeventig ten einde. Martyn heeft deze periode ooit beschreven als "a very dark period in my life". Later heeft hij het album "Grace and Danger" uit die periode wel omschreven als "probably the most specific piece of autobiography I've written. Some people keep diaries, I make records". Uit die tijd ook stamt zijn samenwerking met Phil Collins, die drums speelde op dat album en op het volgende album "Glorious Fool" (1981).
Aan het eind van de jaren negentig en aan het begin van deze eeuw vernieuwde hij zijn muziek door invloeden te integreren uit de hip-hop scene en van Portishead, Ben Harper en Faithless.
Op de website van John Martyn staat: "Renowned as a live artist not to be missed John loves playing live, "I was born to play, I love to write, that's me!"". Helaas is het nu te laat om hem live te zien. Hieronder een herinnering.
info:
John Martyn's website
gepubliceerd op zaterdag 31 januari 2009
Folklegende John Martyn, 11 sep 1948 – 29 jan 2009
0
reacties
Stuur dit artikel door
Geen geld, minder Bach
Hoes van "Bach - 4 Orchestral Suites" van Ton Koopman en het Amsterdam Baroque OrchestraNiet alleen krijgt het gezelschap minder overheidsubsidie, ook heeft een van de hoofdsponsors afgehaakt. Hierdoor zijn de kosten niet meer op te brengen.
Gelukkig laat de oude meester zich daardoor allang niet meer stoppen. Gisteravond was de uitstekende film "Se7en" op tv, met Brad Pitt en Morgan Freeman in de hoofdrollen.
De muziek die je hoort tijdens de scene in de bibliotheek is "Air on the G String". Dit stuk wordt veelvuldig toegeschreven aan Bach, maar strikt genomen is dit onjuist. In feite is het een arrangement van het tweede deel ('tweede beweging' of 'secundo movimento') van de "Ouverture No. 3 in D major, BWV 1068", bekend als "Air". "Air" is niet het Engelse woord voor 'lucht', maar het Franse woord voor 'aria' (ook: ayre of ayr). Het arrangement dat je hoort in de film is geschreven door August Wilhelmj, een Duitse volist uit de tweede helft van de negentiende eeuw. De naam "Air on the G String" slaat op het feit dat Wilhelmj het gehele stuk kon spelen op de G-snaar van zijn viool. Dit werd mogelijk door het originele stuk van Bach om te zetten van D majeur naar C majeur en de gehele melodie een hele octaaf lager te noteren.
"Air on the G String" is dus niet van Bach, maar afgeleid van zijn "Ouverture No. 3 in D major, mov. II - Air, BWV 1068". Vergeet het niet.
Hieronder zowel Ton Koopman, als het 'Amsterdam Baroque Orchestra' als de originele "Ouverture No. 3 in D major, mov. II - Air, BWV 1068" van Johann Sebastian Bach. Het ABO speelt met periode instrumenten. Deze zijn gestemd op een frequentie van a = 415 hertz, en dat is ongeveer een halve toon lager dan moderne instrumenten, die gestemd zijn op een frequentie van ongeveer a = 440 hertz. De 'a' is de toon 'a' van de hobo, waarop de orkesten stemmen.
Aanzetten, iedereen in je buurt z'n mond snoeren en genieten in stilte...
gepubliceerd op woensdag 28 januari 2009
Rotterdam vs Amsterdam
Wapen van de stad Rotterdam
Wapen van de stad AmsterdamZowel Amsterdammers als Rotterdammers begrijpen instinctief hoe ridicuul deze kop is. Ahoy is Ahoy en staat in Rotterdam. Amsterdam krijgt dus niet zijn eigen Ahoy, maar een muziektempel met dezelfde grootte en kwaliteit als Ahoy. En als daar dan ook nog wat Rotterdamse artiesten optreden, dan leren die Amsterdammers ook eens wat echte muziek is. Laat de eerste dan Rotterdams prachtige zangeres Frédérique Spigt zijn, natuurlijk met het nummer "Rotterdam". Ach, zo mooi!
Ok, vooruit, ik ben de rotste niet: muziek kan ook mooi zijn als het onderwerp Amsterdam is:
Ach, zo prachtig!
gepubliceerd op dinsdag 27 januari 2009
Antony en de Johnsons treden op tijdens Holland Festival
Zo gaat dat soms: je schrijft over een artiest en een paar dagen later wordt bekend dat diezelfde artiest binnenkort een concert geeft. En dan nog wel in Nederland. Tijdens het Holland Festival, dat plaatsvindt van 4 tot en met 28 juni, geven Antony en de Johnsons een optreden onder begeleiding van het Metropole Orkest. Dit doen ze ter afsluiting van de tour ter promotie van de nieuwste CD "The Crying Light".
Op 3 maart start de kaartverkoop voor het Holland Festival.
gepubliceerd op zaterdag 24 januari 2009
De traagheid van een duiker
Hoes van "Arc of a Diver" van Steve Winwood, uit 1981Ik neem je vandaag mee terug naar 1981. Ik was 20 en was bepaald niet zo music-savvy als ik nu ben. Het was de tijd waarin ik muzikaal werd opgevoed door een goede vriend van me. Hij was het die me de liefde doorgaf voor Lisa dal Bello, die me wees op de muzikanten die later in Toto speelden, die mijn oren opende voor Rock en Americana. Op zijn kamer hoorde ik voor het eerst Boz Scaggs, The Tubes, Warren Zevon, Johnny Cougar, The Babys, Crackin', Les Dudek, Hall & Oates, Michael McDonald, Don Henley, Bruce Springsteen, Steve Winwood... Je begrijpt, het waren mooie tijden met bijna elke week een nieuwe muzikale ontdekking. En ik dronk het op als ware het de zoetste nectar op deze aarde.
In dat jaar kwam de plaat "Arc Of A Diver" uit van Steve Winwood. Het zal in een weekeinde geweest zijn, ergens rond kwart over vijf dat Steven de LP opzette. Ik vond het meteen prachtig, dit album waarop meester keyboard speler Winwood voor het eerst alle instrumenten zelf speelt. Hoogtepunt is nog altijd het nummer "While You See a Chance". Zo begon ook de kennismaking met het album.
In die tijd woonde ik nog bij m'n ouders. Die dag had ik met ze afgesproken zes uur 's avonds thuis te zijn voor het eten. Maar ja, wonderlijke nieuwe muziek, pilsje erbij, goeie vriend... Op het moment dat ik door had dat ik er vandoor moest begon net het een na laatste nummer, "Night Train". 'Ach, nog twee nummers...', dacht ik, niet wetende dat die laatste twee nummers samen bijna een kwartier duren. "Night Train" is een briljant nummer, met het tempo van een voortrazende locomotief, dat bijna 8 minuten duurt. Aan het einde daarvan zat ik al op hete kolen. Toen begon "Dust". Ik heb niet goed naar de tekst geluisterd, die eerste keer. Had ik dat wel gedaan, dan had ik gehoord dat het ging over tijd.
Time they call the universal healer but you're back every three days
Settling all around me
A feather duster's no substitute for the real thing
And the dust you left behind is settling still
Uit "Dust" van Steve Winwood
Gewoonlijk deed ik ongeveer twintig minuten over de afstand van Steven's ouderlijk huis naar het mijne. Die avond is het me gelukt in tien.
Dat is onderhand bijna dertig jaar geleden. Gelukkig heb ik ook dat album nog altijd. En gelukkig is en blijft het een uitstekend album. Ik ga er zo nog eens naar luisteren. Op m'n gemak.
gepubliceerd op vrijdag 23 januari 2009
Jeff Buckley is herrezen en hij heet Antony and the Johnsons
Antony and the Johnsons tijdens een optreden met Charles Atlas. Foto: Richard TermineDe stem van Antony (volledige naam: Antony Hegarty) deed mij meteen denken aan Jeff Buckley. Sterker nog, als je niet beter weet zou je denken dat Buckley is herrezen uit de dood. Ik vind het prachtig, al zullen er velen zijn die het niet kunnen aanhoren, afgeschrikt door de bijna plakkerige melancholie en niet alledaagse orkestratie. Verder dan de stem en het ietwat melancholieke dat ook op Buckley's albums is te horen gaat de vergelijking trouwens niet.
En ik geef toe dat ik er niet te lang naar moet luisteren. Voor de nodig energie zet ik daarna toch even de Beatles op of Snow Patrol of The Fray. Maar intussen blijft het betoverende en wonderschone muziek.
"Listening to Antony's voice is like hearing Elvis for the first time: two words and he has broken your heart… when he sings it is the most exquisite thing that you will hear in your life"
– Laurie Anderson
Op de website van Secretly Canadian wordt de muziek van Antony and the Johnsons de brug genoemd tussen 'avant-classical music' en de blues. Ik denk dat je het ook onder soul zou kunnen categoriseren. Niet dat het klassieke soul is of neo-soul, verre van dat, maar de man zingt wel vanuit zijn ziel, en met een melancholie die verder alleen maar te horen is in de Blues muziek uit het diepe zuiden van de Verenigde Staten.
Misschien zou je zelfs een nieuw genre kunnen introduceren, gebaseerd op zijn uiterlijk, optredens, muziek en geluid en het 'goth-blues' kunnen noemen of 'gothic soul' of... but I digress...
Met het vorige, tweede, album "I Am A Bird Now" vergaarde Antony and the Johnsons al enige bekendheid in het Verenigd Koninkrijk, waar ze de "UK's Mercury Prize" 2005 wonnen.
"The Crying Light" van Antony and the Johnsons, uit 2009Over dit nieuwe album is op de website van Secretly Canadian het volgende te lezen: "Here, Antony shifts the thematic focus and explores his relationship with the elemental and natural world, and the intimacy of the Johnsons' sound is enveloped by subtle symphonic arrangements."
Antony leende zijn stem aan het album "Raven" van Lou Reed uit 2002. Ook tourde hij met Reed in 2003 voor de integrale live opvoering van "Berlin". Op Reed's live album "Animal Serenade" staat Antony's versie van het nummer "Candy Says" dat hij opvoerde tijdens deze concertreeks.
Daarnaast heeft hij onder andere opgetreden in Carnegie Hall in New York en in het Sydney Opera House.
info:
De website van Antony and the Johnsons
Ook Antony and the Johnsons hebben een space op MySpace
gepubliceerd op donderdag 22 januari 2009
Reünie van The Faces?
The Faces in 1970, v.l.n.r. Ian Mc Lagan, Ron Wood, Ronnie Lane, Rod Stewart, Kenney JonesVolgens ondermeer de Britse krant Daily Mirror heeft Ron Wood dit bevestigd (zie de kop 'The Faces' bijna halverwege dit artikel). Ook werd bekend dat er gewerkt wordt aan een nieuw album. Volgens eigen zeggen zouden Wood en Stewart alle nummers voor het nieuwe album samen hebben geschreven op een 'mini-cruise' op de Bermuda's.
Eind vorig jaar kondigden The Faces zelf al aan dat ze zich aan het voorbereiden waren op een nieuwe tour. Op de website van The Faces is nog niets te lezen dat duidt op een reünie in welke vorm dan ook. Eigenlijk is er überhaupt geen vers nieuws te lezen!
Houd er rekening mee dat de Daily Mirror een van de grootste roddelkranten is van het Verenigd Koninkrijk en dat Ron Wood het nuttigen van geestverruimende middelen nog altijd niet schuwt...
The Faces werd opgericht in 1970. In 1973 kwam het laatste studio-album uit van de band, getiteld "Ooh La La".
The Faces bestonden uit de volgende vijf muzikanten:
Ron Wood (gitaar)
Rod Stewart (zang)
Ronnie Lane (bas)
Kenny Jones (drums)
Ian McLagan (toetsenbord)
Acht jaar
"A mashup of Barack Obama and Miles Davis", afbeelding: In 1953 was het acht jaar geleden dat er een einde kwam aan de Tweede Wereldoorlog. Het was een tijd zonder televisie in elke kamer en zonder internet als communicatiemiddel. Desondanks werd dit soort wereldveranderende gebeurtenissen vast niet wezenlijk anders ervaren dan tegenwoordig. Van mijn ouders ken ik nog de verhalen over het harde en vaak gevaarlijke leven tijdens de oorlog en daarna over de uitzinnige vreugde over het einde daarvan. Het jaar 1953 lijkt nu erg lang geleden. Maar de oorlog lag bij allen die hem hadden meegemaakt toen nog vers in het geheugen. Net zoals het verbijsterende einde van de Twin Towers en het begin van de Irak oorlog ons nu - acht jaar later - nog vers in het geheugen liggen.
"Blue Haze" van Miles Davis, opgenomen in 1953-1954, uitgebracht in 1954Al is de kwaliteit van de uitvoeringen op "Blue Haze" hoog en zeer constant, vernieuwend of opzienbarend was het album niet. Wel is het de opmaat gebleken voor de vernieuwingen die Davis een fenomeen zouden maken in zijn latere carrière.
Als fenomeen heeft Miles Davis de muziekwereld wakker geschud en mede het geluid gegeven dat vandaag nog te horen is.
Luistertips voor wie Miles Davis nog niet goed kent:
- Birth of the Cool (1949)
- Ascenseur Pour l'Échafaud (1957)
- Porgy and Bess (1958)
- Kind of Blue (1959)
- Sketches of Spain (1959)
- Bitches Brew (1969)
- We want Miles (1981)
PS: Een zoekopdracht in Google voor "George Bush" geeft ruim 20 miljoen hits. Een zoekopdracht voor "George W. Bush" geeft ruim 40 miljoen hits. Een zoekopdracht voor "Barack Obama" geeft 120 miljoen hits...
gepubliceerd op maandag 19 januari 2009
DJ Monkey: "We just do what we feel, and that is what we do"
In mijn laatste contact met Joey Alkes (zie het artikel over het jubileum optreden van "Back to Basic") had ik hem toegezegd aandacht te zullen schenken aan DJ Monkey. Sinds die tijd verwachtte ik een pakje uit Amerika met een CD met wat MP3-tjes erop. Wat ik daarentegen kreeg was een dik pakket met 3 muziek-CD's, een DVD met de film "W the Movie", een CD met foto's en documenten, een CD met de video "God is an Underachiever", een aanklacht tegen het vele onrecht in de wereld afkomstig van de CD "3rd World War", en een stapel lectuur met recensies uit Amerika.
Net zomin als "Baby Charles" of Blondie één persoon is, is DJ Monkey de naam van één artiest. DJ Monkey is opgericht in Los Angeles in 2002 door Mick McMains (gitarist, keyboard speler, drummer en producent, ondermeer samengewerkt met Earl Slick) en Joey Alkes (zanger en songwriter waarvan nummers opgenomen zijn door de Plimsouls, Phil Seymour, de Roadrunners en anderen).
Zij vormen samen de harde kern van de band. Bijdragen worden verder geleverd door rapper Lil' TipToe (Jamal Cryer), scratcher "MR1" (Jeremy Roth), gitarist Ian McMains (zoon van Mick McMains) en saxofonist Mitch Rafal, alias Count Daddy-O (die samen heeft gewerkt met onder andere Rick James).
Alkes werkt al jarenlang in de muziek business en heeft zijn sporen verdiend als muziek recencent. Ook is hij de manager geweest voor lokale bands uit L.A, alsmede voor bands van internationale allure; vooral zijn samenwerking met de gemengde funk-rock band Mother's Finest is daarbij opvallend. Hun claim to fame is de monsterhit "Piece of the Rock", uit 1977.
Voordat Alkes in de muziek terecht kwam werden zijn gedichten in boekvorm uitgegeven.
DJ Monkey, met de klok mee vanaf linksboven: Lil' TipToe (Jamal Cryer), Count Daddy-O (Mitch Rafal), Mick McMains, Joey Alkes, "MR1" (Jeremy Roth)
Even sloeg de schrik me om het hart toen ik het postpakket uit Californië, USA openmaakte. De naam DJ Monkey, gecombineerd met een CD-hoes met opgestoken middelvinger, songlyrics met de woorden "Democrats, Republicans - what's the fucking difference? / They're all puppets or whores" (uit "Big Oil" van de CD "another evolution"). Toch niet weer de zoveelste rapper/hiphop artiest die vaste voet op het Europese vaste land probeert te krijgen met een onderhand uitgeknepen genre?...stijlen en invloeden worden door DJ Monkey samengevoegd, zoals je verschillende kleuren verf mengt tot een geheel nieuwe kleur...
"another evolution", uit 2003
In welk genre hoort de muziek van DJ Monkey dan thuis? Dat is een goede vraag. Ja, ik hoor rap, ik hoor wat hiphop, ik hoor soul, ik hoor jazz, blues en zelfs rock. Bovendien hoor ik veel gesproken tekst, soms à la Lou Reed, soms in een echte rap, soms gewoon gesproken. En natuurlijk hoor ik ook gezang. Al die stijlen en invloeden worden door DJ Monkey samengevoegd, zoals je verschillende kleuren verf mengt tot een geheel nieuwe kleur. En ergens in deze regenboog van muziek zit het woord 'urban', maar of dat nu urban-rock, urban-jazz, urban-soul of urban-iets-anders is, daar ben ik nog niet uit.
Joey Alkes zegt hierover het volgende: "Categories? We just do what we feel, and that is what we do. I personally don't understand the Hip-Hop tag myself. What I do accept is alternative rap/slam poetry -classical rock and jazz as what we lean to."
De CD "Corporate Oil War" uit 2008 is een 'Election Year Special Ltd Edition Compilation' met nummers van de eerste twee albums. De opbrengsten hiervan kwamen ten goede van de campagne van Barack Obama. Het is een uitstekende kennismaking met de muziek van DJ Monkey, maar gezien de aanduiding 'Special Ltd Edition' waarschijnlijk moeilijk te krijgen, met name buiten Amerika. I personally don't understand the Hip-Hop tag myself. What I do accept is alternative rap/slam poetry -classical rock and jazz as what we lean to.
Joey Alkes, DJ Monkey
De instrumenten die ze gebruiken zijn akoestische gitaar, elektrische gitaar, keyboards, piano, bas, saxofoon, viool, percussie en draaitafels en daarnaast nog stemmen, zowel spraak als zang (dat laatste op "3rd World War" meer dan op "another evolution"). En die soms wat merkwaardige combinatie werkt verbazingwekkend goed.
Op het ene nummer hoor ik de lekker scheurende geluiden van een rock gitaar, het andere begint met een heerlijke jazzy saxofoon en weer een ander nummer laat alleen een akoestische gitaar en gezang horen. Het nummer "The Hum" begint met een laid-back combinatie van viool, bas, sax en gitaar en de gesproken stem van Joey. De wereld van DJ Monkey is een wonderlijke wereld die een geheel nieuw en eigen genre toevoegt aan de wildgroei van muziekgenres. Maar als dit het begin is van een nieuw genre, dan ben ik een 'follower'.
"3rd World War", uit 2006
Ze behoren nu al tot mijn favorieten! Vergeet hierdoor trouwens vooral "another evolution" niet, want ook dit album is het meer dan de moeite waard beluisterd te worden!None of us could have predicted that a Harvard trained, world conscious man such as Barack Obama had a hair-of-a-chance of becoming the President of the U.S.
DJ Monkey's Joey Alkes
In het nummer "Big Oil" (van "another evolution") zingt Mick McMains "Democrats or republicans / What's the fucking difference? / They are all puppets or whores".
Dat vorig jaar toch de campagne van Obama werd gesteund legt Joey per e-mail als volgt uit: "When that was written, and Mick actually wrote the lyric on "Big Oil"(one of his few lyric writes), it was in 2003. None of us could have predicted that a Harvard trained, world conscious man such as Barack Obama had a hair-of-a-chance of becoming the President of the U.S.then. Many progressives were disappointed in the Democrats at that time. We will see if anything really changes, but Barack Obama's rise transcended that disappointment for many of us. Just the fact that a black man could become the President of the U.S. is huge for evolved people planet-wise. We included Big Oil in the release of COW because it has been one of our talked about songs off that debut, and because it still holds true for the most part. I have always felt, myself, that evolved and educated people must change their views and their behavior with new evidence. Football teams that are succesful change their tactics at half-time to reflect what they have learned from the opposition in the first half. We as an act do support Barack Obama, for whatever that value is to him and his administration. The Democrats as a party???"
Voor de 'South Bay Music Awards', in het leven geroepen om de aandacht te vestigen op aankomende onafhankelijke artiesten in de 'South Bay Area' in het noorden van de staat Californië, is DJ Monkey in 2009 genomineerd in twee categorieën, namelijk 'Muziek Video van het jaar' voor de video "3rd World War" en voor 'Hiphop artiest van het jaar'.
De bekendmakingen van de winnaars en de uitreikingen zullen plaats vinden op 21 februari aanstaande.
Met DJ Monkey slaat muziek naar mijn idee een weg in die voor het eerst in tijden weer eens echt nieuw en opwindend aanvoelt.
Verras jezelf en koop deze CD's!
info:
Informatie van Allmusic Guide over DJ Monkey.
Op djmonkey.tk staat een overzicht van recensies, biografieën, foto's, interviews en nieuws omtrent DJ Monkey.
Alle in het artikel genoemde CD's zijn uitgebracht op het label Squid Music.
Op de site van Squid Music is een interview gepubliceerd dat ROCKWIRED had met Mick McMain en Joey Alkes.
Recencie over DJ Monkey op Garage Radio.
Myspace van Joey Alkes.
De video "God is an Underachiever" is ook te zien op Youtube; een waarschuwing is op zijn plaats - er komen schokkende en indringende beelden in voor.
gepubliceerd op zondag 18 januari 2009
Veel plezier met de Nationale Entertainment Card
De Nationale Entertainment Card, Het Leukste Cadeau Van NederlandEn dan begint het zoeken en kijken en luisteren. En eigenlijk wilde ik alles ook nog in één dag uitgeven, want, zeg nou zelf, wat is er leuker dan 's avonds na een dag struinen langs Rotterdams betere CD zaken met vijf of zes nieuwe CD's thuiskomen?
Uiteindelijk ben ik daarin uitstekend geslaagd. Een opsomming:
"Pacific Ocean Blue" (2008, oorspronkelijk uitgebracht in 1977)Dubbel-CD van deze ondergewaardeerde Beach Boy. Prachtig album, waarop de grote muzikaliteit te horen valt die de jongere Wilson in huis had. Op deze Legacy Edition is ook de opvolger van POB uitgebracht. Op "Bambu" is de kwalitatief stijgende lijn goed te horen. Wat zonde dat hij het uiteindelijk niet af heeft kunnen maken!
"Deseronto" (2007)White Sands was een mij volkomen onbekende Nederlandse band. Jammer, want het betreft hier een Nederlandse Americana band van uitzonderlijke klasse. Hoewel ik het album af en toe wel wat vind voortkabbelen en ik geen echte hoogtepunten kan aanwijzen, is het een prachtig, ietwat melancholiek album voor wat later op de avond.
Kijk op hun website voor meer informatie en luister vooral ook naar dit wonderschone album.
"Seeing Things" (2008)Prachtig album van 'de zoon van'. Ik vind de teksten erg sterk en ook de muziek is prachtig. Doet nog wel duidelijk aan zijn vader denken, maar ik zie hem daar nog wel los van komen. Grote belofte!
"Hurricane" (2008)Op zestigjarige leeftijd is het deze prachtige dame gelukt een uitstekend album uit te brengen met veel sterke nummers. De stijl is duidelijk herkenbaar Grace Jones en het album is zeker niet vernieuwend, maar wel absoluut de moeite waard. Favorieten: "William's Blood", "Well Well Well", "Hurricane" en "Devil In My Life".
She's back!
"Speak Low" (2008)Alleen een waar artiest lukt het om in verschillende stijlen en in een tijdsbestek van een halve eeuw een bijna constante kwaliteit te behouden. Boz Scaggs bewijst zich met dit prachtige Jazz album een waar artiest. Zie ook "Boz Scaggs, Speak Low - in één woord prachtig"
"Tranquil Isolation" (2003)Hoewel Dunger van origine Zweeds is, kan het album het best omschreven worden als Americana. Er zijn invloeden van Tim Buckley te horen, maar ook van Neil Young. Het is een rustig album met prachtige overgangen en mooie akkoorden en met soul en folk invloeden. De kwaliteit is zeker niet constant, maar het is een veelbelovend album. Sinds 2003 heeft Dunger trouwens nog 4 albums uitgebracht, wat het totaal op 10 brengt.
Op dit album werkt Dunger samen met Will Oldham, beter bekend onder zijn artiestennamen 'Palace Brothers' (met broer Paul) of 'Bonnie "Prince" Billy' en Pete Townsend op drums.
gepubliceerd op zaterdag 17 januari 2009
Boz Scaggs, Speak Low - in één woord prachtig
Vorig jaar kondigde ik hem al aan, het nieuwe album van Boz Scaggs, "Speak Low". Het album is nu al weer een kleine drie maanden uit en afgelopen vrijdag kocht ik 'm van een CD-bon die ik aan een klusje had overgehouden.
Eigenlijk kan ik het kort houden: houd je van Boz, koop dit album dan. Houd je van jazz klassiekers, koop dit album dan. Houd je simpelweg van prachtige muziek, koop dit album dan.
Scaggs gebruikt meer en meer zijn toch al bijzonder stem als muziekinstrument en op dit album, zijn tweede met jazz klassiekers na het ook al zo mooie album "But Beautiful", pakt dat prachtig uit. De gekozen nummers vallen om hem heen als een maatpak en het is te horen dat hij zich volkomen thuis voelt in het genre. De grote klasse en lange ervaring van Boz Scaggs maken dat het album een van de hoogtepunten is uit de releases van vorig jaar.
Voorlopig staan op zijn site alleen nog maar concerten aangekondigd in april in Amerika, maar ik ben best bereid een handtekeningenactie te beginnen om hem over te halen ook weer eens naar Nederland te komen.
gepubliceerd op woensdag 14 januari 2009
Abbey Road, The End
"Abbey Road" van The Beatles, uit 1969Ringo Starr wordt vaak neergezet als de minste van de vier en wellicht klopt dat in compositorisch opzicht wel, maar hij was toch echt de juiste drummer op de juiste plaats. In "The End" geeft hij een uiterst simpele, maar evenzo briljante drumsolo weg. En McCartney, Harrison en Lennon spelen om beurten een gitaarsolo, die tegenwoordig op een Franz Ferdinand CD niet zou misstaan, abrupt beëindigd door een staccato piano en, daarna, de zo herkenbare stem van McCartney ("and in the end, the love you take / is equal to the love you make"). Pure schoonheid.
Ach, wat waren die jongens toch onvoorstelbaar goed! En ik ben zeker niet tegen de Rolling Stones (die ook vele fantastische nummers geschreven hebben), maar ja, hier kan toch gewoon niemand tegen op, de Beatles op hun best!
Voor wie denkt dat muziek van The Beatles oude meuk is, luister nou eens naar "Abbey Road", zet een koptelefoon op je kop, luister dan om te beginnen eens naar de nummers "I Want You (She's So Heavy)", "She Came In Through The Bathroom Window" en "The End". En draai daarna natuurlijk het hele album van voor naar achter.
Compositorisch vind ik dit album sterker dan het zo beroemde "Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band" en ze waren in 1969 natuurlijk dan ook al weer een stukje verder in hun ontwikkeling.
credits
Engineers: Geoff Emerick, Phil McDonald, Alan Parsons
Gitaar: Harrison, Lennon, McCartney
Zang: Harrison, Lennon, McCartney, Starr
Drums: Ringo Starr
Producer: George Martin
Basgitaar: Paul McCartney
Piano: Paul McCartney
Keyboards (orgel): Billy Preston
Moog Synthesizer: Mike Vickers
Opgenomen in februari tot en met augustus 1969 en uitgebracht op 26 september 1969 (dit jaar 40 jaar geleden!).
Het album "Let It Be" werd weliswaar later uitgebracht, maar was eerder opgenomen, namelijk in januari 1969.
gepubliceerd op zondag 11 januari 2009
Zanger Dave Dee, 17 dec 1941 - 9 jan 2009
In 1969 verliet Dave Dee de band om een solocarrière na te streven. Sinds 1990 traden "Dave Dee, Dozy, Beaky, Mick & Tich" echter weer met enige regelmaat op. Dat zal nu definitief niet meer gebeuren. Dave Dee was de artiestennaam van Dave Harman. Harman overleed op 9 januari op 67-jarige leeftijd in een ziekenhuis in Londen. Hij leed al jarenlang aan kanker.
Het gekke is dat ik op de een of andere manier deze band altijd heb geassocieerd met een meidengroep avant la lettre, terwijl niets verder van de waarheid staat. Luister naar "Xanadu".
gepubliceerd op vrijdag 9 januari 2009
Stooges drummer Ronald Franklin Asheton, 17 jul 1948 - 6 jan 2009
Er zijn twee groepen die bekend zijn geworden met de naam 'The Stooges'. De eerste wordt zich door nog maar weinigen herinnerd. En eigenlijk heetten die ook 'The Three Stooges': in de jaren '20 vormden drie Joodse acteurs de komische vaudeville groep 'The Three Stooges'. Ze werden voornamelijk bekend om hun wat harde slapstick comedy, aangezet met vlotte one-liners en waanzinnige verhaallijnen.
Waar de 'Three Stooges' hun naam vestigden in de film- en slapstick geschiedenis, hebben de Stooges waar Ron Asheton toe behoorde hun plek verdiend in de muziekgeschiedenis. Aan het einde van de jaren zestig (1967 om precies te zijn) vormden James Newell Osterberg (natuurlijk beter bekend onder zijn artiestennaam Iggy Pop), de broers Ron (gitaar) en Scott Asheton (drums) en hun vriend Dave Alexander (bas gitaar) een band die later van grote en misschien wel onmisbare invloed zou zijn op de punk beweging. Iggy Pop viel in deze periode met name op door zijn bizarre optreden tijdens concerten.
Trouwens, hoe geslaagd de eerste twee albums in artistiek opzicht ook geweest mogen zijn, op commercieel gebied flopten ze volledig.
Begin jaren zeventig, na een 'pauze' van ruim een jaar, gingen Iggy en de broers Asheton zonder Alexander verder onder de naam "Iggy & The Stooges". Hun eerste album in die samenstelling werd geproduceerd door David Bowie, die toen op het hoogtepunt was van zijn Ziggy Stardust periode.
Dit album, "Raw Power", zou uiteindelijk een van de hoekstenen worden van de vroege punkmuziek stroming, al was ook dit album commercieel een flop.
Het einde van de Stooges werd ingeluid door het overdadige heroïne gebruik van Osterberg. Toen hij ook privé net zulk abnormaal gedrag begon te vertonen als op het podium viel de band uiteen. Het was februari 1974.
Pop kwam tot inkeer en nadat hij een afkickprogramma had doorlopen begon hij een solo carrière. In die periode bracht hij onder meer het wereldberoemde album "Lust for Life" uit.
Ron en Scott Asheton vormden nog een band met de naam "The New Order", die een kort leven beschoren was. Ron Ashton maakte daarna nog korte tijd deel uit van de band "Destroy All Monsters". Ook dat duurde echter niet lang.
Vanaf 2005 kwamen Iggy & The Stooges weer samen. Tot in 2008 traden ze met enige regelmaat op tot het, naar nu blijkt, laatste optreden op 24 september 2008.
In het begin van dit jaar kreeg Ron Asheton een zware hartaanval. Op 6 januari jongstleden overleed hij thuis aan de gevolgen daarvan.
gepubliceerd op woensdag 7 januari 2009
Porgy & Bess, 1951
Ik schreef al eens eerder een artikel over Billy Stewart's waanzinnig swingende versie van het nummer "Summertime" uit Gershwin's "Porgy and Bess". Afgelopen weekeinde tike ik - in de eerste echte Nederlandse wintertime sinds een paar jaar - op de Rotterdamse markt voor 5 Euro een prachtig vinyl album met 3 LP's op de kop van datzelfde "Porgy and Bess". Dit album bevat de complete opera, inclusief libretto, uit 1951 in een prachtige hoes met schitterend artwork van de hand van Lewis Daniel.
Hoes van de officiële eerste opname van "Porgy & Bess", uit 1951. Hoesontwerp: Lewis DanielHet kan soms raar lopen. Na wat zoeken - wat is Internet toch een prachtig medium! - vond ik op soundfountain.com een uiterst informatieve pagina over "Porgy & Bess", met daarop onder andere een afbeelding van de hoes van het album dat ik voor 5 Euro gekocht had.
Ik heb trouwens niets kunnen vinden over Lewis Daniel. Elke tip hierover is welkom!
Wat blijkt: het betreft hier de officiële eerste complete opname van George en Ira Gershwin's opera (Columbia Records Inc., 1951, OSL-162). Altijd leuk om zo onverwacht tegen zoiets moois aan te lopen.
Nu ben ik sinds enige dagen verliefd op de stem van June McMechen, de sopraan die de rol speelt van Clara, de vrouw van de visser Jake, die met haar omkomt in een storm op zee. Ik heb een aantal uitvoeringen van "Summertime" beluisterd, maar zoals June McMechen het nummer zingt, zo kan niemand het haar nadoen, zelfs niet Billie Holiday, Sarah Vaughan of Ella Fitzgerald. Deze uitvoering ontroert me tot op het bot. Wat een bijzondere stem!
Overigens is de gehele 'cast' geweldig en alle stemmen zijn prachtig. Daaruit blijkt ook hoe onvoorstelbaar goed deze opname uit 1951 eigenlijk is, zelfs naar huidige standaarden nog, al is het dan een mono opname.
Op de links hieronder vind je voldoende informatie over de zangers op deze uitgave van de opera, over de geschiedenis van "Porgy and Bess" en over het ontstaan en de oorsprong ervan. Ik kan daar niets zinnigs aan toevoegen.
Wie "Porgy & Bess" alleen maar kent van de (overigens prachtige) versie van Miles Davis of wellicht slechts van het nummer "Summertime" kan ik alleen maar aanraden ook eens naar de volledige opera te luisteren. De uitgave die ik gekocht heb is ook uitgebracht op CD, op 16 juni 1998 onder de titel "Masterworks Heritage Edition - Gershwin: Porgy & Bess" (ondermeer te vinden op bol.com, zij het niet met de originele cover afbeelding). Bedenk daarbij trouwens wel dat de CD-versie ondanks de toevoegingen 'Complete' en 'Original Recording Remastered' niet zo compleet is als die toevoegingen willen doen geloven; wegens de lengte van de opname (volgens de tekst in het libretto "the accumulated three hours of playbacks") is op de CD-uitgave hier en daar een kort nummer weggelaten.
Info:
- op castalbums.org vind je een complete lijst van alle uitgaven van deze opname van "Porgy & Bess" uit 1951
- op bol.com is een van deze uitgaven te bestellen
- een onderhoudende pagina over "Porgy & Bess" op soundfountain.com
- een internationaal gezelschap "Porgy & Bess" gekken
- een erg leuke video animatie met het nummer "Summertime" in de hoofdrol, met een soort van 'medley' van allerlei uitvoeringen van het nummer, waaronder die van Billy Stewart en Ella Fitzgerald; in de animatie zie je trouwens het leven van Billy Stewart
- op classical.net is een duidelijke synopsis te lezen van het hele verhaal dat in "Porgy & Bess" verteld wordt
- op passionato kun je elk nummer van de 1951 versie 1 minuut lang beluisteren
gepubliceerd op dinsdag 6 januari 2009
De man die Eric Clapton leerde zingen
Misschien herken je het wel: je hebt al jaren een of meerdere albums in je platenkast staan die je niet draait omdat je hoofd er niet naar staat, het album in je herinnering niet zo goed is, je de artiest eigenlijk niet zo goed kent, verzin maar een reden.
'Delaney & Bonnie & Friends On Tour with Eric Clapton', uit 1970
Delaney Bramlett, foto: Robert Altman, met toestemming van/permission granted by Robert Altman. Bezoek de website op altmanphoto.comAfgelopen week echter had ik eindelijk een aanleiding om het uit de kast te plukken en te draaien. Het was alleen jammer dat het een trieste aanleiding was: Delaney Bramlett overleed op 27 december 2008 op 69-jarige leeftijd aan de gevolgen van een galblaasoperatie.
Er valt op internet genoeg te vinden over de carrière van Delaney Bramlett. Zo valt op Wikipedia te lezen dat hij een Amerikaans songwriter, zanger en muziekproducer was. En op zijn eigen site kun je lezen dat hij met vele beroemde musici samen speelde. Hij heeft samengespeeld met of nummers geschreven of geproduceerd voor ondermeer John Lennon, Janis Joplin, Steve Cropper, Jimi Hendrix, Duane Allman, Joe Cocker, Etta James en Elvin Bishop. Daarnaast schijnt hij een bijzonder beminnelijk mens geweest te zijn.
Dat is echter niet waarin hij zich werkelijk onderscheidde van vele vakbroeders. Wat hem echt apart doet staan is het feit dat hij Eric Clapton heeft leren zingen. En dat claimde niet hij, maar dat beweert Clapton zelf.
Lees trouwens vooral zijn biografie op delaneybramlett.com: het is niet alleen leuk geschreven, maar leest ook als een Who is Who van de rock en blues.
Mijn advies: haal dat ene album dat je al jaren negeert nu uit je kast en leg het in je CD-speler of op je draaitafel. Geniet van je herontdekking!
In memoriam Delaney Bramlett, 1 jul. 1939 - 27 dec. 2008
info:
gepubliceerd op zondag 4 januari 2009
Vittorio Grigólo, een stem uit de hemel
De laatste vijf jaar is het genre 'popera', waarmee een crossover genre van klassiek en pop wordt bedoeld, sterk in opkomst.
Het album "In the Hands of Love" van Vittorio Grigólo, uit 2006Het verhaal gaat dat Grigólo op de leeftijd van vier jaar al aria's zong (al klinkt dit meer als het overdrijven van een liefhebbende moeder). Feit is wel dat hij op zijn negende in het kinderkoor zong van de beroemde Sixtijnse Kapel in Rome en een paar jaar later - in 1990 - samen met Pavarotti optrad in Puccini's opera Tosca in het 'Teatro dell' Opera' in Rome. Door het enthousiasme van de meester over Grigólo's stem werd hij door de schrijvende pers in zijn land al gauw 'Il Pavarottino' genoemd, oftewel de kleine Pavarotti. Daarna zong hij op uitnodiging van theaterdirecteur Riccardo Muti - als jongste tenor ooit - in het beroemde 'Teatro alla Scala' in Milaan, in Beethoven's Fantasia in C mineur en daaropvolgend tijdens het inauguratieconcert ter ere van Verdi's honderdste geboortedag.
Hij heeft door dit alles een groot zelfvertrouwen opgebouwd en met dit zelfvertrouwen weet hij musical-, pop- en operastijlen te vertolken en aaneen te smeden tot een als geheel wat bombastisch aandoende popera stijl, die door sommigen dan ook wat laatdunkend 'easy-listening' wordt genoemd.
Grigólo's stem lijkt in de hemel gemaakt en doet in niets onder voor die van zijn eerder genoemde vakbroeders. Hij weet volkomen te overtuigen. En tóch voel ik bij hem niet de passie en emotie die ik wel vind en hoor bij contemporaine zangers als Bocelli, Michael McDonald, Boz Scaggs of Eli 'Paperboy' Reed. Begrijp me niet verkeerd: het is heerlijk om naar te luisteren en zijn stem is werkelijk prachtig. Maar ik heb een beetje het gevoel te luisteren naar iemand die weet dat hij een geweldige stem heeft en die er zodanig mee pronkt dat de aandacht wat teveel naar mijn zin wordt gericht op de techniek, en wat minder op de muzikale emotie.
Wat opera betreft kan hij niet veel meer leren. Kijk maar op de Youtube link hieronder. Ik hoop dat goede begeleiding er voor kan zorgen dat deze zeer getalenteerde zanger uiteindelijk ook in het popera genre de emotie in zijn stem weet te leggen die van een fantastische zanger uiteindelijk een uitzonderlijke zanger kan maken.
Al met al dus zeker een aanrader, dit album van een zanger met een hemelse stem.
info:
Grigólo's homepage
Wikipedia
Een klein interview met Grigólo in de Australische online krant "The Australian"
Beluister en bekijk Grigólo op Youtube
gepubliceerd op donderdag 1 januari 2009
Gelukkig Nieuw Jaar
Alle bezoekers van mooiMuziek wens ik veel geluk, veel wijsheid, veel liefde en veel gezondheid toe in 2009. Maar bovenal wens ik iedereen heel veel goede muziek!
De iene hef baat bij ‘n borrel of twee
De ander hef baat bij mooi weer
Mar ien ding is bij elk mens geliek
We hebben allemaol baat bij muziek
Uit "Baat Bij muziek" van het album "Allennig II" van Daniel Lohues
Mattijs
venster
