Jeff Buckley is herrezen en hij heet Antony and the Johnsons

Antony and the Johnsons tijdens een optreden met Charles Atlas. Foto: Richard Termine

Vervreemdende en verstilde muziek, waarbij ik in gedachten word verplaatst naar een bergtop in Schotland, uitkijkend over de mistige bergtoppen in de verte. Teruglopend naar mijn kleine cottage aan de ruige kust zie ik in de mistflarden in de verte de gestalte van een rijzige, eenzame figuur in lange donkere gewaden, die zingt met een betoverende stem, begeleid door het geluid van piano, viool, harp, fluit en een enkele harmonica.

De stem van Antony (volledige naam: Antony Hegarty) deed mij meteen denken aan Jeff Buckley. Sterker nog, als je niet beter weet zou je denken dat Buckley is herrezen uit de dood. Ik vind het prachtig, al zullen er velen zijn die het niet kunnen aanhoren, afgeschrikt door de bijna plakkerige melancholie en niet alledaagse orkestratie. Verder dan de stem en het ietwat melancholieke dat ook op Buckley's albums is te horen gaat de vergelijking trouwens niet.

En ik geef toe dat ik er niet te lang naar moet luisteren. Voor de nodig energie zet ik daarna toch even de Beatles op of Snow Patrol of The Fray. Maar intussen blijft het betoverende en wonderschone muziek.

"Listening to Antony's voice is like hearing Elvis for the first time: two words and he has broken your heart… when he sings it is the most exquisite thing that you will hear in your life"

– Laurie Anderson

Op de website van Secretly Canadian wordt de muziek van Antony and the Johnsons de brug genoemd tussen 'avant-classical music' en de blues. Ik denk dat je het ook onder soul zou kunnen categoriseren. Niet dat het klassieke soul is of neo-soul, verre van dat, maar de man zingt wel vanuit zijn ziel, en met een melancholie die verder alleen maar te horen is in de Blues muziek uit het diepe zuiden van de Verenigde Staten.
Misschien zou je zelfs een nieuw genre kunnen introduceren, gebaseerd op zijn uiterlijk, optredens, muziek en geluid en het 'goth-blues' kunnen noemen of 'gothic soul' of... but I digress...

Met het vorige, tweede, album "I Am A Bird Now" vergaarde Antony and the Johnsons al enige bekendheid in het Verenigd Koninkrijk, waar ze de "UK's Mercury Prize" 2005 wonnen.

"The Crying Light" van Antony and the Johnsons, uit 2009

Drie dagen geleden, op 20 januari, kwam het album "The Crying Light" uit. Mijn favoriete nummers zijn "Kiss My Name" en "Daylight and the Sun". "Kiss My Name" is iets meer up-tempo dan de rest van het album, de drumpartij is meer prominent aanwezig en er komt een prachtige viool lijn in voor. "Daylight and the Sun" is bijna een moderne opera met de stem van Jeff Buckley.

Over dit nieuwe album is op de website van Secretly Canadian het volgende te lezen: "Here, Antony shifts the thematic focus and explores his relationship with the elemental and natural world, and the intimacy of the Johnsons' sound is enveloped by subtle symphonic arrangements."

Antony leende zijn stem aan het album "Raven" van Lou Reed uit 2002. Ook tourde hij met Reed in 2003 voor de integrale live opvoering van "Berlin". Op Reed's live album "Animal Serenade" staat Antony's versie van het nummer "Candy Says" dat hij opvoerde tijdens deze concertreeks.
Daarnaast heeft hij onder andere opgetreden in Carnegie Hall in New York en in het Sydney Opera House.

info:
De website van Antony and the Johnsons
Ook Antony and the Johnsons hebben een space op MySpace