Vittorio Grigólo, een stem uit de hemel

De laatste vijf jaar is het genre 'popera', waarmee een crossover genre van klassiek en pop wordt bedoeld, sterk in opkomst.

Het album "In the Hands of Love" van Vittorio Grigólo, uit 2006

Het genre wordt vertegenwoordigd door groepen en artiesten als Andrea Bocelli, Il Divo, Josh Groban, Rhydian Roberts (de Britse X Factor 2007 finalist uit Wales) en Vittorio Grigólo (klemtoon op de tweede lettergreep), om er maar een paar te noemen. Die laatste bracht in maart 2006 zijn debuut CD "In the Hands of Love" uit. Ik had nog nooit van hem gehoord tot mijn vriendin afgelopen weekeinde in een van Rotterdam's grote CD/Hi-Fi/Computer/Witgoed zaken haar ogen liet vallen op de hoes van deze CD die een knappe 29-jarige jongeman laat zien, geheel in de hoes-stijl die de popera artiesten zo kenmerkt: (portret)foto van de artiest, in sobere kleurstelling, in dit geval veel grijstinten, keurig in pak.

Het verhaal gaat dat Grigólo op de leeftijd van vier jaar al aria's zong (al klinkt dit meer als het overdrijven van een liefhebbende moeder). Feit is wel dat hij op zijn negende in het kinderkoor zong van de beroemde Sixtijnse Kapel in Rome en een paar jaar later - in 1990 - samen met Pavarotti optrad in Puccini's opera Tosca in het 'Teatro dell' Opera' in Rome. Door het enthousiasme van de meester over Grigólo's stem werd hij door de schrijvende pers in zijn land al gauw 'Il Pavarottino' genoemd, oftewel de kleine Pavarotti. Daarna zong hij op uitnodiging van theaterdirecteur Riccardo Muti - als jongste tenor ooit - in het beroemde 'Teatro alla Scala' in Milaan, in Beethoven's Fantasia in C mineur en daaropvolgend tijdens het inauguratieconcert ter ere van Verdi's honderdste geboortedag.

Hij heeft door dit alles een groot zelfvertrouwen opgebouwd en met dit zelfvertrouwen weet hij musical-, pop- en operastijlen te vertolken en aaneen te smeden tot een als geheel wat bombastisch aandoende popera stijl, die door sommigen dan ook wat laatdunkend 'easy-listening' wordt genoemd.

Grigólo's stem lijkt in de hemel gemaakt en doet in niets onder voor die van zijn eerder genoemde vakbroeders. Hij weet volkomen te overtuigen. En tóch voel ik bij hem niet de passie en emotie die ik wel vind en hoor bij contemporaine zangers als Bocelli, Michael McDonald, Boz Scaggs of Eli 'Paperboy' Reed. Begrijp me niet verkeerd: het is heerlijk om naar te luisteren en zijn stem is werkelijk prachtig. Maar ik heb een beetje het gevoel te luisteren naar iemand die weet dat hij een geweldige stem heeft en die er zodanig mee pronkt dat de aandacht wat teveel naar mijn zin wordt gericht op de techniek, en wat minder op de muzikale emotie.

Wat opera betreft kan hij niet veel meer leren. Kijk maar op de Youtube link hieronder. Ik hoop dat goede begeleiding er voor kan zorgen dat deze zeer getalenteerde zanger uiteindelijk ook in het popera genre de emotie in zijn stem weet te leggen die van een fantastische zanger uiteindelijk een uitzonderlijke zanger kan maken.

Al met al dus zeker een aanrader, dit album van een zanger met een hemelse stem.

info:
Grigólo's homepage
Wikipedia
Een klein interview met Grigólo in de Australische online krant "The Australian"
Beluister en bekijk Grigólo op Youtube