De traagheid van een duiker

Hoes van "Arc of a Diver" van Steve Winwood, uit 1981

Van verschillende kanten hoor ik dat Mooimuziek traag is met laden. Een van de oorzaken daarvan is de grootte van de plaatjes op de pagina's. Ik ben bezig om dat te verhelpen en binnenkort zou de site een stukje vlotter moeten zijn. Nog even geduld alsjeblieft.

Ik neem je vandaag mee terug naar 1981. Ik was 20 en was bepaald niet zo music-savvy als ik nu ben. Het was de tijd waarin ik muzikaal werd opgevoed door een goede vriend van me. Hij was het die me de liefde doorgaf voor Lisa dal Bello, die me wees op de muzikanten die later in Toto speelden, die mijn oren opende voor Rock en Americana. Op zijn kamer hoorde ik voor het eerst Boz Scaggs, The Tubes, Warren Zevon, Johnny Cougar, The Babys, Crackin', Les Dudek, Hall & Oates, Michael McDonald, Don Henley, Bruce Springsteen, Steve Winwood... Je begrijpt, het waren mooie tijden met bijna elke week een nieuwe muzikale ontdekking. En ik dronk het op als ware het de zoetste nectar op deze aarde.

In dat jaar kwam de plaat "Arc Of A Diver" uit van Steve Winwood. Het zal in een weekeinde geweest zijn, ergens rond kwart over vijf dat Steven de LP opzette. Ik vond het meteen prachtig, dit album waarop meester keyboard speler Winwood voor het eerst alle instrumenten zelf speelt. Hoogtepunt is nog altijd het nummer "While You See a Chance". Zo begon ook de kennismaking met het album.

In die tijd woonde ik nog bij m'n ouders. Die dag had ik met ze afgesproken zes uur 's avonds thuis te zijn voor het eten. Maar ja, wonderlijke nieuwe muziek, pilsje erbij, goeie vriend... Op het moment dat ik door had dat ik er vandoor moest begon net het een na laatste nummer, "Night Train". 'Ach, nog twee nummers...', dacht ik, niet wetende dat die laatste twee nummers samen bijna een kwartier duren. "Night Train" is een briljant nummer, met het tempo van een voortrazende locomotief, dat bijna 8 minuten duurt. Aan het einde daarvan zat ik al op hete kolen. Toen begon "Dust". Ik heb niet goed naar de tekst geluisterd, die eerste keer. Had ik dat wel gedaan, dan had ik gehoord dat het ging over tijd.

Time they call the universal healer but you're back every three days
Settling all around me
A feather duster's no substitute for the real thing
And the dust you left behind is settling still

Uit "Dust" van Steve Winwood

Gewoonlijk deed ik ongeveer twintig minuten over de afstand van Steven's ouderlijk huis naar het mijne. Die avond is het me gelukt in tien.
Dat is onderhand bijna dertig jaar geleden. Gelukkig heb ik ook dat album nog altijd. En gelukkig is en blijft het een uitstekend album. Ik ga er zo nog eens naar luisteren. Op m'n gemak.