Popmuziek is schatplichtig aan zeventiende eeuwse doedelzakspeler

Een oer-Hollands Sinterklaas wijsje wordt gezongen door de Beatles, meege-'jamd' in de intro van de enige single van de band Soul Excitement, wint een Grammy Award in de outro van een Blood Sweat & Tears hit en wordt pure Rock'n'Roll in een uitvoering van Billy Frazier.
Hoe Hollands is dat Sinterklaas wijsje eigenlijk? En wat heeft een dakloze doedelzakspeler uit Wenen daar mee te maken?

Nieuwe vinyl single van "Stay Together" door "Soul Excitement" op het re-issue label Kay-Dee. Op de B-kant "Smile"

Een tijdje geleden stuitte ik op het nummer "Stay Together" van de Amerikaanse band "Soul Excitement". Het nummer was het allereerste dat geschreven werd door bandleider Clay Drayton. Het werd uitgebracht in 1969.
Het nummer is een produkt van zijn tijd. Drayton's muzikale inspiratie was "Sing a Simple Song" van "Sly & The Family Stone". Tot mijn stomme verbazing hoorde ik in de eerste paar maten het "oer-Hollandse" Sinterklaas wijsje "Daar wordt aan de deur geklopt (/ hard geklopt, zacht geklopt. / Daar wordt aan de deur geklopt, / wie zou dat zijn?)".

Bij nader onderzoek blijkt het populaire deuntje meerdere popmusici geïnspireerd te hebben. Paul McCartney zingt op dezelfde wijs "Balls to Mr. Banglestein, / Banglestein , Banglestein. / Balls to Mr. Banglestein, / dirty old man", zoals te horen is op de 'Get Back-sessions' uit 1969. Billy Frazier laat in 1962 "Did you ever see a lassie?" swingen op een Rock'n'Roll ritme. En bovendien wint het nummer "Spinning Wheel" van Blood Sweat & Tears de Grammy voor 'Best Instrumental Arrangement' in 1970; in de outro van het nummer is het Sinterklaasliedje weer te horen op de klanken van een fluit.

Of horen we een doedelzak?

Wenen, 1679

Oorlogen, pestepidemieën en een grondig verpeste economie teisterden Wenen. In 1610 probeerde Bohemen de stad te veroveren en in 1645 probeerde Zweden het ook nog eens.

Wenen beschikte echter over goed versterkte en goed onderhouden vestingwerken. Daardoor weerstond het deze aanvallen, al was de prijs economisch gezien hoog.
Maar tegen één aanval was geen verdedigingsmuur of uitkijkpost opgewassen. In 1679 was het de pest die de stad overviel. Door de pest verloor ruim eenderde van de bevolking van Wenen het leven.

De pestbacterie die de ziekte veroorzaakt verspreidde zich via de beet van vlooien op de zwarte rat. In die tijd wist men dat echter nog niet. Wie nu door deze mooie stad loopt kan zich niet voorstellen dat ruim 300 jaar geleden de lijken in stapels langs de kanten van de straten lagen. Met een soort van hooikarren haalden speciaal aangestelde lijkenruimers de lijken 's nachts op.

"Hier sang sein Lied zum 1. Mal", Der liebe Augustin

In die gruwelijke omstandigheden probeerde Marx Augustin een boterham te verdienen. Augustin was zowel doedelzakspeler, straatzanger als sneldichter. Maar het geld dat hij overdag op straat verdiende gaf hij grotendeels 's avonds in de kroeg al weer uit aan wijn.
Augustin zou erg geliefd zijn geweest. Met zijn grappige liedjes en deuntjes vrolijkte hij de mensen op. En dat konden ze in die sombere tijden goed gebruiken. Augustin stond daarom in de volksmond bekend als "lieber Augustin". Dit betekent zoveel als "beste Augustin" of "goede Augustin".

Marx staat op uit de dood

Volgens de overlevering had Marx op een avond flink teveel gedronken. Onderweg naar zijn slaapplaats voor die nacht viel hij daardoor stomdronken in slaap in een greppel langs de weg.
Zo werd hij gevonden door de lijkenruimers. Door zijn diepe roes hielden die hem voor een van de vele slachtoffers van de Zwarte Dood. En in die waan gooiden zij zijn bewegingloze lichaam op de kar boven op de stapel al opgehaalde lijken. Later die nacht reden ze de kar buiten de stadspoorten om hun lugubere lading te dumpen in een massagraf.

Net op tijd ontwaakte Marx uit zijn roes. Hij joeg de omstanders de stuipen op het lijf toen hij plotsklaps opstond en nog wat onvast de benen nam, als uit de dood herrezen. Daarmee was het gerucht geboren dat wijn niet alleen een geneeskrachtige, maar zelfs een preventieve werking had tegen de pest.

De werkelijke reden dat Augustin deze ontmoeting met de Zwarte Dood overleefde is een geheel andere. De vlooien die de pestbacterie bij zich droegen hadden zich namelijk al lang vol gezogen met het bloed van hun slachtoffers. In de lijkkar zal daarom niet één hongerige - en dus gevaarlijke - vlo meer gezeten hebben.

Doedelzakspeler wordt succesvol componist

Zijn populariteit werd door dit voorval nog groter. Als sneldichter had Marx al vlot zijn ervaringen op rijm gezet. Daarna schreef hij er ook eigenhandig nog muziek voor. Het tempo dat hij gebruikte was een een driekwartsmaat. Tegenwoordig herkennen wij dat als een wals. Het liedje "O du lieber Augustin" wordt door velen gezien als de opmaat voor de Weense wals, al worden hier op internet stevige discussies over uitgevochten. (opm.: de eerste echte Weense wals verscheen pas in 1786 (volgens sommige bronnen 1776) in de opera "Una Cosa Rara", geschreven door de Spanjaard Vicente Martín y Soler, die trouwens samen met Mozart en Salieri de positie van hofcomponist bekleedde in Wenen)

Bladmuziek voor "O du lieber Augustin", bron:kitchenmusician.net

Je kunt het meezingen op de wijs van "Daar wordt aan de deur geklopt":

O du lieber Augustin, Augustin, Augustin,
O du lieber Augustin, alles ist hin.

Geld ist weg, Mensch ist weg,
Alles hin, Augustin.
O du lieber Augustin,
Alles ist hin.

Rock ist weg, Stock ist weg,
Augustin liegt im Dreck,
O du lieber Augustin,
Alles ist hin.

Und selbst das reiche Wien,
Hin ist's wie Augustin;
Weint mit mir im gleichen Sinn,
Alles ist hin!

Jeder Tag war ein Fest,
Und was jetzt? Pest, die Pest!
Nur ein groß' Leichenfest,
Das ist der Rest.

Augustin, Augustin,
Leg' nur ins Grab dich hin!
O du lieber Augustin,
Alles ist hin!

Zie ingeb.org voor de gehele tekst

Het deuntje werd al snel populair. Zo populair zelfs, dat het gerust tot de zeventiende eeuwse popmuziek gerekend mag worden. En volgens de overleveringen heeft Marx Augustin dan ook goed kunnen leven van het verhaal over zijn 'opstanding' en van het liedje 'O du lieber Augustin'.

Van Weense wals naar wereldhit

Marx' 'popliedje' bleek een blijvertje. Een kleine negentig jaar na zijn dood werd het liedje gebruikt in het ballet "La Dansomanie", geschreven door Gardel, dat in 1793 in Parijs werd geproduceerd.

In 1812 was het vanuit het moderne en toonaangevende Parijs overgewaaid naar de ballrooms in Engeland waar de Britse adel zich vermaakte. De choreografie die Gardel schreef op basis van het deuntje van Marx Augustin werd in Engeland in eerder instantie weggehoond. Maar nadat keizer Alexander in 1816 aan de dans had deelgenomen in de Almack werd het alsnog in korte tijd populair. De Almack was dé danszaal van die tijd (zie de blog Nineteen Teen voor een artikel over Almack, "Heaven, Regency Style").

Van wereldhit naar kinderhit

De melodie van het originele Weense popliedje van Marx is nog steeds de basis voor populaire variaties, met name in de Angelsaksische wereld. Zo is het onder meer 'vertaald' in een populair Engels kinderliedje. De tekst is gewijzigd, maar de muziek is zo goed als onveranderd, zoals te horen en te zien is op Youtube:

"Did You Ever See a Lassie" door de Australische kinder muziekgroep "The Wiggles", zie ook Wikipedia en de website van The Wiggles

Did you ever see a lassie, a lassie, a lassie? Did you ever see a lassie go this way and that? Go this way and that way, go this way and that way. Did you ever see a lassie go this way and that?

In de loop der tijd heeft de melodie de fantasie geraakt van velen. Er bestaan de merkwaardigste variaties op de tekst, alle gezongen op hetzelfde wijsje:

• "Did you Ever See a Lassie" (Schotland),
  
• "The More We Get Together / Together, together / Oh, the more we get together / The happier we'll be." (US),
  
• "I'm a Little Dutch Girl" (waar 'Dutch' vermoedelijk is afgeleid van 'Deutsch' en dus niets met Nederland te maken heeft),
  
• "Can't put you muck in our dustbin / our dustbin, our dustbin" (UK, ca. 1950),
  
• "See the little angels / Ascend up, ascend up / See the little angels / Ascend up on high",
  
• "Love to be in Copenhagen",
  
• "Have you ever seen a horse fly",
  
• "Daar wordt aan de deur geklopt" (NL, ca 1906),
  
• "Balls to Mr. Banglestein / Banglestein, Banglestein / Balls to Mr. Banglestein / dirty old man" (Beatles, "Get Back Session", jan. 1969 - Paul zingt "Balls To Mr Banglestein, etc"); zie hier voor de volledige tekst van dit 'gebed',
  
• "'t Peerd van Ome Loeks is dood / Loeks is dood, Loeks is dood / 't Peerd van Ome Loeks is dood, helemaal dood / Gister'n nog kern gezond / sloeg met zien steert in 't rond / 't Peerd van Ome Loeks is dood, hartstikke dood" (Groningen NL, Damrakkertjes, jaren '80).

Cornelia (1848-1945), Clara (1867-1948) en Johanna Veth (1852-1932), portret door hun broer Jan Veth, 1884, Rijksmuseum Amsterdam

Ook de Duitse componist A.H. Wenck (ca. 1750 - ca. 1814) ontkwam niet aan deze fascinatie. Wenck publiceerde verschillende variaties op "O du lieber Augustin" in de tijd dat hij in Amsterdam woonde en werkte. En ook hij schreef weer nieuwe teksten en nieuwe arrangementen gebaseerd op het oude zeventiende eeuwse Duitstalige volksliedje. Hoewel ik er geen bewijs voor gevonden heb, is het zeer waarschijnlijk dat zijn publicaties later onder ogen kwamen van de Groningse zanglerares Johanna Francina Veth (1852 - 1932). De melodie die zij zo leerde kennen werd in 1907 de basis voor haar Sinterklaaslied "Daar wordt aan de deur geklopt". Waar Marx Augustin uiteindelijk aan overleed laat de geschiedschrijving niet weten, slechts dat het in oktober 1705 was. In 1685 had hij nog de Turkse invasie van Wenen meegemaakt. Hij ligt begraven op de Nikolai begraafplaats in Wenen. Nooit heeft hij kunnen bedenken dat vorsten zouden dansen op het simpele volksliedje dat hij schreef. Maar dat zijn popliedje ook nog in de huidige popliedjes gebruikt wordt had hem ongetijfeld deugd gedaan. "Lieber Augustin" mag dan het enige nummer zijn dat we aan Marx Augustin kunnen toeschrijven, maar daarmee heeft deze tijdgenoot van J.S. Bach en Henry Purcell dan toch een stevige voetafdruk achtergelaten in de muziekgeschiedenis.

Terug in de eenentwintigste eeuw

Clay Drayton en zijn vrouw Tami in 2008

Ik begon met "Soul Excitement", die het originele deuntje van Marx Augustin in 1969 gebruikten in de introductiematen van hun funknummer "Stay Together". Over die obscure eerste maten vertelt bandleider Clay Drayton in een exclusief interview aan Mooimuziek: "I wrote it from an American children's song 'The more we get together, the happier we'll be'"
Op Spotify kun je het nummer ook beluisteren: Drayton zou daarna nauw samengewerken met onder meer de Jackson 5, Dee Dee Warwick en Diana Ross. Het interview met Clay Drayton wordt binnenkort gepubliceerd op Mooimuziek.

Marx Augustin: historie of legende...

Standbeeld van Marx Augustin in het zevende arrondissement van Wenen, Neubau

In Duitsland en in Oostenrijk is het volksverhaal van Marx Augustin bij iedereen bekend. Het liedje heeft er de status van officieus volkslied. En in Wenen is voor Augustin zelfs een standbeeld opgericht. Maar waarschijnlijk heeft dit meer te maken met zijn rol in de legende van 'Lieber Augustin', dan met de historische persoon Marx Augustin. De toeristische industrie spint immers goed garen bij het verhaal van de doedelzakspeler die uit de dood verrees. Ondanks de vele verhalen en aanwijzingen is het historisch gezien niet te bewijzen dat Marx Augustin ook daadwerkelijk aan de basis gestaan heeft van "O du lieber Augustin". Sterker nog: men weet zelfs niet zeker of hij werkelijk heeft bestaan.
Info: Wikipedia artikel over Oh, du lieber Augustin (en) Wikipedia artikel over de Zwarte Dood House of Mirth Op juno records is de nieuw uitgebrachte single van Soul Excitement te bestellen Lange discussie over de tekst van "Ach, du lieber Augustin" op Mudcat.org Het HEMONY Ensemble heeft een 2CD uitgebracht onder de titel "Daar wordt aan de deur geklopt" Informatie over de familie Veth Volksmusik und Volkslied in Wien, geschreven door Gertraud Schaller-Pressler, ISBN 382588659X 9783825886592, uit. Wien Münster Lit

Lees verder/Read more »

Nog kaarten voor Ray LaMontagne in Tivoli en Melkweg

Ray LaMontagne live in Tivoli en de Melkweg

Ray LaMontagne was fabrieksarbeider toen hij op een dag in 2004 om 4 uur 's ochtends wakker werd van het wonderschone 'Treetop Flyer' op zijn wekkerradio. In plaats van zich klaar voor werk te maken zoals elke ochtend bleef hij in vervoering liggen en realiseerde zich op dat moment dat hij niets liever zou doen dan zo, net als Stephen Stills, muziek maken.
Hij begon liedjes te schrijven en regelde optredens in lokale bars en uitgaansgelegenheden. Op voorspraak van o.a. Michael McDonald en met steun van een zakenman die zijn talent meteen herkenden bracht Ray zijn eerste CD, Trouble, in 2004 uit.

Zijn eerste concert in Nederland, op 26 april 2005 in de Melkweg, Amsterdam, was wonderschoon. Een verlegen Lamontagne vulde de zaal met zijn prachtige stem, en gaf als bijna enige reactie op het gejuich van het enthousiaste publiek 'Oh, you're such a nice audience, I want to put you in a little box and take you home with me'.

Nu, twee cd's later, doet Lamontagne weer Nederland aan om zijn laatste CD, "Gossip In The Grain", te promoten.
En alhoewel ik die laatste CD vond tegenvallen ten opzichte van de eerste twee staat het werk van de singer-songwriter muzikaal nog steeds op grote hoogte.
Donderdag is hij te beluisteren in Tivoli en een dag later weer in de Melkweg.

Beide concerten zijn officieel uitverkocht maar via Marktplaats zijn nog wel kaarten te verkrijgen.

Lees verder/Read more »

Paolo Nutini werkt aan nieuw album!

Paolo Nutini in concert (2007)

Van de Italiaanse Schot met de volwassen rock-stem komt aanstaand voorjaar een nieuw album uit. Ook is er een promotie-filmpje over hem gemaakt. Deel 1 is nu te zien:

Windows media - Hi | Lo

Real player - Hi | Lo

Natuurlijk zal hij naar aanleiding van dit album weer een concerttour maken. Misschien treedt hij ook op in Nederland.

info:
Website van Paolo Nutini

Lees verder/Read more »

Duffy wint 3x op Brit Awards 2009

Mooimuziek schreef het al in april vorig jaar(zie het artikel "Debuut: Aimee Anne Duffy"): "De vergelijkingen met Amy Winehouse zijn niet van de lucht, maar met zo'n stem kan Duffy het volgens mij geheel op eigen kracht klaren!".

Gisteravond werden deze woorden profetisch: Duffy won de Brit Awards voor "British Female Solo Artist" (Beste Britse Zangeres), "British Breakthrough Act" (Beste Nieuwkomer) en "British Album" (Beste Britse Album, voor het mooie en evenwichtige "Rockferry"). Met tranen in de ogen nam ze de prijzen in ontvangst.
Bij de Grammy Awards, eerder deze maand, was ze nog genomineerd in de categorieën "Best New Artist" (winnares: Adèle), "Best Female Pop Vocal Performance" (winnares: Adèle) en "Best Pop Vocal Album" (winnares: Sheryl Crow). Vooral de toekenning van de Grammy aan Adèle voor "Best Female Pop Vocal Performance" vond ik zeer onterecht.

Winnaars van de Brit Awards 2009

Britse prijzen
beste mannelijke artiest: Paul Weller
beste vrouwelijke artiest: Duffy
beste band: Elbow
beste liveband: Iron Maiden
beste single: Girls Aloud (The promise)
beste album: Duffy (Rockferry)
beste doorbraak: Duffy

Internationale prijzen
beste mannelijke artiest: Kanye West
beste vrouwelijke artiest: Katy Perry
beste band: Kings Of Leon
beste album: Kings Of Leon (Only by the night)

Carrièreprijs
Pet Shop Boys

Prijs van de critici
Florence And The Machine

De site van Duffy was vanmorgen nog niet ge-update.
De site van de Brit Awards was dat wel.
Zie ook de site van RTLNieuws.nl

Lees verder/Read more »

Nieuw album van Bill Champlin: resistance is futile!

"No Place Left To Fall", het nieuwe album van Bill Champlin

Nou, effe een kort artikeltje dan, maar wel eentje om erg blij van te worden: Bill Champlin heeft een nieuw solo album uit: "No Place Left To Fall".

Eigenlijk is het oud nieuws - het album is uitgekomen op 10 december jongstleden - maar Champlin zit niet meer bij een van de grote platenlabels en dan heeft dit soort nieuws de neiging wat langzaam in Europa door te dringen. Toch is dat in dit geval merkwaardig, aangezien Champlin's nieuwe label Zweeds is.

Op Zink Music (pas op: de muziek begint automatisch te spelen) heb ik twee nummers van het album gehoord en - WOW! - wat swingt dat weer. Er sprongen spontaan tranen in m'n ogen van blijdschap. Het spat je boxen uit en klampt zich vast aan je hersenstam, zodat je het niet meer uit je systeem krijgt.
Muziek dus met een soort van ingebouwde Borg-technologie, maar dan van het ongevaarlijke soort. Soul-volle rock arrangementen, met een nog almaar beter wordende stem die toch al fan-tas-tisch was, ouderwets heerlijke blazertjes een er-rug lekker orgeltje (op het nummer "Total Control", take it away Bill!) en gastoptredens van onder meer Peter Cetera (jawel, de ex-zanger van Chicago en voorganger van Champlin) en Steve Lukather (gitarist van de onlangs officieel opgeheven supergroep Toto).

Van de site van Steve Lukather kun je van elk van de twee nummers waar 'Luke' op heeft meegespeeld een MP3 bestand downloaden van 40 seconden (helaas niet meer). Die nummers zijn "Lover Like That" en "Never Been Afraid".
Het album bevat 13 nummers, goed voor een totaal van 68 minuten muziekgenot. Dat is weer ouderwets waar voor je geld. Er is zelfs een luxe uitgave, waar een DVD bij wordt geleverd met een aantal multimedia features, waarop Bill onder meer praat over zijn samenwerking met Will Champlin en over de invloed die de Beatles en Bob Dylan op hem gehad hebben en waar ook nog bonusmateriaal op staat van de "Sons Of Champlin". Op Youtube kun je daar al een en ander van vinden via het Bill Champlin kanaal.
Het album is nog niet uit in Nederland, dus ik heb 'm besteld, maar zodra ik 'm in huis heb laat ik het weten.

Ach, dat orgeltje... wat een feest!

info:
Officiële Bill Champlin website
Champlin's officiële MySpace pagina
Het Zweedse label Zink Music
Steve Lukather over het album "No Place Left To Fall"

Lees verder/Read more »

Novastar wijzigt naam

"Almost Bangor" van Novastar, uit 2008

Al een tijdje loop ik langs de CD "Almost Bangor" van Novastar zonder hem ook maar een blik waardig te keuren. De reden is even onthutsend als terecht: de naam van de band. 'Novastar' klinkt niet 'sexy'. Het 'bekt' wel makkelijk, maar tegelijk denk ik aan een tienersterretje, aan iemand die achter de computer effe wat liedjes in elkaar draait en met vlugge vlotte digitale deuntjes in korte tijd goed geld verdient. Iemand die al weer snel in de vergetelheid verdwijnt met achterlating van niemandallige nietdeugende muziek. Goed voor een top 40, maar niet voor mijn platenkast.

Zoiets heet geloof ik vooroordeel.

En dat is jammer. Wat blijkt namelijk: Novastar is een band die met gemak aansluit in het rijtje moderne singer songwriters en bands als Jack Johnson, Jason Mraz, Ray Lamontagne en Paolo Nutini. Sterker nog, het album "Almost Bangor" laat een artiest horen die een lekker venijnige elektrische gitaar weet te combineren met mooie liedjes, leuke teksten en een goede stem.

Toen ik op internet ging zitten snuffelen was het voor mij des te onthutsender er achter te komen dat de frontman van Novastar een in Nederland geboren Belgische artiest is met de naam Joost Zweegers die al zeer lang aan de weg timmert. Eerst deed hij dat met de groep "The Sideburns" (dat in 1992 de finale haalde van Humo's Rock Rally) en nu dan dus met de groep "Novastar". De debuut CD "Novastar" werd onder meer bekroond met een Belgische TMF-award voor "Beste Album" van het jaar 2000. Op die eerste CD staat onder andere het nummer "The Best is Yet To Come". En dat bewijst Novastar overtuigend met "Almost Bangor".

De arrangementen zijn verrassend. Ik vind ze zelfs verrassender en frisser dan die van voornoemde artiesten. En dat komt met name door het gebruik van de instrumenten, het geluid dat men uit de gitaren weet te halen is bijna jaren zeventig, maar dan met een fris nieuw klankkleurtje. Erg goed gedaan!
Ik hoor invloeden van Paul McCartney & Wings, David Bowie, Simon & Garfunkel, maar ook van Crowded House. "Weller Weakness" is een potentiële hitsingle met verrassend gebruik van gitaar, piano en viool. "Making Waves" begint bijna als een Simon & Garfunkel nummer. De samenzang is er niet, maar het gebruik van de akoestische gitaar in dit nummer is bijna traditioneel te noemen. In "Tunnelvision" hoor ik een bijna 'Starkeyaans' drumloopje. De huidige hitsingle "Because" is zeker niet slecht, maar naar mijn mening niet typisch representatief voor het gehele album. Wel een uitstekende hitsingle trouwens. "Bangor", met erg lekker gitaartje en lekkere melodie-lijn, strijdt met "Weller Weakness" om mijn keuze tot favoriet op dit album.

Niet alleen het grote commerciële succes van "Novastar" bewijst hun muzikale kwaliteiten; op hun Myspace mogen ze onder meer Paul McCartney, Van Morrison, Bob Dylan en Neil Young tot hun vrienden rekenen.

"Novastar" is voor mij dan wel een nieuwe ontdekking, maar de band kan met hun ervaring onderhand geen nieuwe ster meer genoemd worden. Binnenkort verwacht ik daarom eigenlijk een artikel in de krant met als titel "Novastar wijzigt naam".

info:
Officiële Novastar website
Biografie van Novastar op popinstituut.nl
Myspace van Novastar

Lees verder/Read more »

Marco Borsato en de Muur der Vertroosting

In de 'Metro' van 4 februari stond een foto van Marco Borsato die samen met minister Koenders en War Child directeur Mark Vogt een reis door Colombia maakte voor zijn werk als ambassadeur voor de stichting 'War Child'.

Het conflict in Colombia (met name in het nieuws naar aanleiding van de rebellenorganisatie FARC) duurt nu al 45 jaar. "Door het [...] conflict raken kinderen en volwassenen in de greep van (het) extreme geweld. Kinderen worden mishandeld, maken mee hoe vrienden of familie worden vermoord, moeten vluchten, leven in extreme armoede en moeten als kind al werken. Op dit moment worden tenminste 7.000 tot 14.000 kindsoldaten ingezet in het gewapende conflict." (bron: warchild.com)

Marco Borsato ging (gisteren) met enkele kinderen op de foto tijdens zijn bezoek samen met minister Koenders van Ontwikkelingssamenwerking aan een project in Putumayo (berichtgeving Metro/ANP)

Opvallend was dat 'Metro' alleen die foto toonde, met een kort onderschrift. Verder werd in de krant met geen woord gerept over deze reis, de muur, de omstandigheden van het bezoek of zelfs maar verwezen naar het dagboek dat Mark Vogt bijhield.

In dat Dagboek Colombia vermeldde Vogt op dag twee van het bezoek (2 februari 2009) dat het gezelschap zich bevond in het departement Putumayo, in het zuidwesten van Colombia.
De foto in 'Metro', in iets kleiner formaat terug te vinden op de site van War Child, toonde Marco Borsato met een stel kinderen voor een muur ergens in dit departement. Op die muur stond de naam die hij gekregen had en daarmee diens doel: "El Mural Del Desahogo". Het Spaanse woord Desahogo heeft een aantal betekenissen. In dit verband zijn de meest voor de hand liggende betekenissen ontboezeming en troost of vertroosting. Kinderen gebruiken de muur klaarblijkelijk om te schrijven en te tekenen over wat ze hebben meegemaakt (zie de tekening van een machinegeweer), over hun wensen voor een betere toekomst ("Nosotros Los Combianos Queremos La Paz": "Wij Colombianen Willen Vrede") en over zaken waar men troost uit kan putten.

Het werk dat War Child doet is fantastisch en helaas nog steeds nodig. Marco Borsato doet veel goeds voor deze organisatie en doet dat bovendien op een manier die niet alleen sympatiek, maar ook erg betrokken overkomt.

"Latin Lounge" van Putumayo, uit 2005. Bevat onder meer het zeer sexy nummer "Siempre Me Queradá" van de zangeres Bebe

Mijn aandacht werd echter niet in eerste instantie getrokken door het onderwerp van de foto, maar door de naam Putumayo die in de kop werd genoemd. Een paar jaar geleden kwam ik op terugreis van Canada op het 'Montreal International Airport' een stand tegen met CD's van "Putumayo". Dit Putumayo is vernoemd naar de rivier de Putumayo die zijn oorsprong vindt in Colombia en langs de grens van Ecuador en Peru stroomt tot aan het Amazonegebied in Brazilië. De oprichter van Putumayo, Dan Storper, reisde door dit gebied en werd zo gegrepen door de schoonheid ervan dat hij besloot er zijn nieuwe handvaardigheidswinkel naar te noemen. Dat was in 1974. Putumayo is intussen uitgegroeid tot een onderneming met 21 kantoren in 15 landen, die CD's uitbrengt in meer dan 100 verschillende landen.
De Putumayo CD's bevatten allemaal muziek die vallen onder het label 'Wereld muziek'. Daaronder verstaan ze zelf "World, Jazz, Blues, Folk & Beyond". Op de site van Putumayo vind je aan de linker kant een knop waarmee je de Putumayo internet radio kunt aanzetten. Moet je beslist eens doen, want het gaat bijna zonder uitzondering om heerlijke onspannende muziek.

Putumayo ondersteunt een behoorlijk groot aantal goede doelen. War Child staat echter niet in de uitgebreide lijst. Het bezoek van de Nederlandse delegatie aan Putumayo lijkt mij een mooie gelegenheid dit recht te trekken.

info:
Warchild.com
Site van platenlabel Putumayo

Lees verder/Read more »

Marvin Gaye, "What's Going On / What's Happening Brother"

Marvin Gaye in 1972 tijdens het "Save The Children" concert met James Jamerson op bas.

Don't you know you've got to find a way to bring some loving here today.

De film "Save The Children" kwam uit in 1973. In de film zijn veel muzikale grootheden op te zien, zoals Sammy Davis Jr., Isaac Hayes, Curtis Mayfield, The Temptations (niet allemaal) en de Jackson 5.

Blijft zalig allemaal.

Twee keer dan maar:
http://www.youtube.com/watch?v=Y9KC7uhMY9s (het "Save The Children" concert) en
http://www.youtube.com/watch?v=d9KmXxAGklM (uitstekende cover van Paul Weller)

Met dank aan mijn brother, 'for being my brother'!
Meer info op marvingayepage.net

Lees verder/Read more »

Vreemd van Frédérique Spigt: moooi!

"Vreemd" van Frédérique Spigt, uit 2008

Ik realiseerde me vandaag dat ik nog geen aandacht besteed heb aan de nieuwste CD van Frédérique Spigt. En dat is vreemd.
Heel vreemd zelfs, omdat ik deze Rotterdamse zangeres hoog heb zitten. Ik kocht de CD "Vreemd" dan ook zonder dat ik er iets van had gehoord. Nou ja, ik had een optreden gezien op tv met de nummers "Spreek" en "Vreemd". Nu ben ik verliefd op het geluid van twee muziekinstrumenten en dat zijn de cello en de bandoneon. De cello is op dit album niet te horen, maar de manier waarop Gwen Cresens de bandoneon bespeelt is werkelijk prachtig. De combinatie van bandoneon met Spigts stem, waar ik trouwens ook een groot zwak voor heb, levert prachtige momenten op; "Spreek" en "Vreemd" zijn daar de bewijsstukken van. Maar eigenlijk zijn alle nummers op dit album gewoon erg mooi. Zo heb ik zelfs een traantje moeten wegpinken bij het ontroerend eenvoudige "Afscheidslied".

Ja, mensen zijn echt tot prachtige dingen in staat! Kopen dus, meteen. Sta nu op en loop naar de platenzaak. Dit is een prachtige CD!


Info
haar eigen website

Lees verder/Read more »