Marco Borsato en de Muur der Vertroosting

In de 'Metro' van 4 februari stond een foto van Marco Borsato die samen met minister Koenders en War Child directeur Mark Vogt een reis door Colombia maakte voor zijn werk als ambassadeur voor de stichting 'War Child'.

Het conflict in Colombia (met name in het nieuws naar aanleiding van de rebellenorganisatie FARC) duurt nu al 45 jaar. "Door het [...] conflict raken kinderen en volwassenen in de greep van (het) extreme geweld. Kinderen worden mishandeld, maken mee hoe vrienden of familie worden vermoord, moeten vluchten, leven in extreme armoede en moeten als kind al werken. Op dit moment worden tenminste 7.000 tot 14.000 kindsoldaten ingezet in het gewapende conflict." (bron: warchild.com)

Marco Borsato ging (gisteren) met enkele kinderen op de foto tijdens zijn bezoek samen met minister Koenders van Ontwikkelingssamenwerking aan een project in Putumayo (berichtgeving Metro/ANP)

Opvallend was dat 'Metro' alleen die foto toonde, met een kort onderschrift. Verder werd in de krant met geen woord gerept over deze reis, de muur, de omstandigheden van het bezoek of zelfs maar verwezen naar het dagboek dat Mark Vogt bijhield.

In dat Dagboek Colombia vermeldde Vogt op dag twee van het bezoek (2 februari 2009) dat het gezelschap zich bevond in het departement Putumayo, in het zuidwesten van Colombia.
De foto in 'Metro', in iets kleiner formaat terug te vinden op de site van War Child, toonde Marco Borsato met een stel kinderen voor een muur ergens in dit departement. Op die muur stond de naam die hij gekregen had en daarmee diens doel: "El Mural Del Desahogo". Het Spaanse woord Desahogo heeft een aantal betekenissen. In dit verband zijn de meest voor de hand liggende betekenissen ontboezeming en troost of vertroosting. Kinderen gebruiken de muur klaarblijkelijk om te schrijven en te tekenen over wat ze hebben meegemaakt (zie de tekening van een machinegeweer), over hun wensen voor een betere toekomst ("Nosotros Los Combianos Queremos La Paz": "Wij Colombianen Willen Vrede") en over zaken waar men troost uit kan putten.

Het werk dat War Child doet is fantastisch en helaas nog steeds nodig. Marco Borsato doet veel goeds voor deze organisatie en doet dat bovendien op een manier die niet alleen sympatiek, maar ook erg betrokken overkomt.

"Latin Lounge" van Putumayo, uit 2005. Bevat onder meer het zeer sexy nummer "Siempre Me Queradá" van de zangeres Bebe

Mijn aandacht werd echter niet in eerste instantie getrokken door het onderwerp van de foto, maar door de naam Putumayo die in de kop werd genoemd. Een paar jaar geleden kwam ik op terugreis van Canada op het 'Montreal International Airport' een stand tegen met CD's van "Putumayo". Dit Putumayo is vernoemd naar de rivier de Putumayo die zijn oorsprong vindt in Colombia en langs de grens van Ecuador en Peru stroomt tot aan het Amazonegebied in Brazilië. De oprichter van Putumayo, Dan Storper, reisde door dit gebied en werd zo gegrepen door de schoonheid ervan dat hij besloot er zijn nieuwe handvaardigheidswinkel naar te noemen. Dat was in 1974. Putumayo is intussen uitgegroeid tot een onderneming met 21 kantoren in 15 landen, die CD's uitbrengt in meer dan 100 verschillende landen.
De Putumayo CD's bevatten allemaal muziek die vallen onder het label 'Wereld muziek'. Daaronder verstaan ze zelf "World, Jazz, Blues, Folk & Beyond". Op de site van Putumayo vind je aan de linker kant een knop waarmee je de Putumayo internet radio kunt aanzetten. Moet je beslist eens doen, want het gaat bijna zonder uitzondering om heerlijke onspannende muziek.

Putumayo ondersteunt een behoorlijk groot aantal goede doelen. War Child staat echter niet in de uitgebreide lijst. Het bezoek van de Nederlandse delegatie aan Putumayo lijkt mij een mooie gelegenheid dit recht te trekken.

info:
Warchild.com
Site van platenlabel Putumayo