Boz Scaggs sings Kurt Weil

De nieuwe Jazz CD "Speak Low" van Boz Scaggs wordt vanaf 30 september verkocht als LP en is vanaf 28 oktober beschikbaar als CD.

Eens in de zoveel tijd moet je artiestensites en fansites afstruinen om bij te blijven. Deze keer heeft dit een mooi nieuwtje opgeleverd: aan het eind van deze maand komt er een nieuw album van Boz Scaggs uit met de titel "Speak Low". We mogen constateren dat zijn laatste album "But Beautiful" hem goed bevallen is, want het nieuwe album zal weer alleen covers van jazz nummers bevatten.

Het nieuwe album wordt vanaf 30 september verkocht als LP en is vanaf 28 oktober beschikbaar als CD. Op die laatste datum begint ook de herfst tournee "Speak Low". Tot nutoe is daarin alleen voorzien in optredens in Amerika, maar ik hoop met grote hopen dat hij ook Europa aan zal doen, want zijn laatste optreden in de Amsterdamse Melkweg in 2001 smaakte absoluut naar meer.

Ik vind het altijd heel spannend als artiesten van dit kaliber zich op oude nummers storten. Denk ondermeer aan Michael McDonald die dit jaar het album "Soul Speak" uitbracht, nadat hij eerder al twee CD's vol zong met covers van oude Motown nummers met die prachtige stem van 'm.
Natuurlijk kan het ook vreselijk misgaan met covers, zoals broerlief al eens schreef. Maar als het album "But Beautiful" een richtlijn is mogen we gevoeglijk aannemen dat het nieuwe album van Scaggs weer vele mooie momenten zal opleveren.

Op het nieuwe album interpreteert Boz ondermeer nummers van Duke Ellington, Buddy Woodrow Johnson en Kurt Weil (met tekst van Ogden Nash in het titelnummer "Speak Low").

Op de uitstekende fansite beautifulboz.com staat een tracklisting van het nieuwe album. Ook is het eerste nummer 'Invitation' er te beluisteren.

Lees verder/Read more »

Motown producer en tekstschrijver Norman Whitfield, 12 mei 1940 - 16 sep. 2008

10 juni 2004 - Norman Whitfield arriveert bij de 35ste jaarlijkse bijeenkomst van de "National Academy of Popular Music"
Foto: AP Photos/Louis Lanzano

Norman Whitfield was een van de grondleggers van het Motown geluid van de jaren zestig en zeventig, en daarmee niet weg te denken uit de geschiedenis van de moderne muziek.

In eerste instantie nam Motown baas Barry Gordy hem aan in de afdeling 'quality control', waar werd beslist of een nummer al of niet door het label zou worden uitgebracht. Al vlug echter werden zijn kwaliteiten opgemerkt en uiteindelijk kreeg hij zijn grote kans door de rol van Smokey Robinson over te namen als producent voor The Temptations.

Daarna volgde zijn succes vlug. Norman Whitfield was de tekstschrijver en producent van grote Motown hits als "He Was Really Sayin' Somethin'" (The Velvelettes), "I Heard It Through The Grapevine" (bekend geworden in de uitvoering van Marvin Gaye, maar oorspronkelijk geschreven voor Gladys Knight and the Pips), "Papa Was A Rolling Stone", "You're My Everything" (The Temptations), "War" (Edwin Starr), "That's The Way Love Is" (Marvin Gaye), "Car Wash", "Love Don't Live Here Anymore" (Rose Royce).

Cloud Nine van The Temptations, uit 1969

In de latere jaren zestig begon Whitfield als producent te experimenteren met ondermeer langer durende nummers, het vervormen van gitaargeluid (wah-wah gitaren) en het opnemen van drums op meerdere tracks. Het geluid dat dit opleverde werd 'Psychedelic Soul' genoemd (zoals alles wat in die jaren afwijkend was 'psychedelic' genoemd werd) en sloot goed aan bij de veranderende muziek aan het einde van de jaren zestig en het begin van de jaren zeventig.

Een voorbeeld van 'Psychedelic Soul' vind je op het album "Cloud Nine" van The Temptations uit 1969, waarin je de invloed van Sly & The Family Stone hoort op de productie door Whitfield. Met de gelijknamige hit single wint Motown (volgens de Grammy site in 1968) zijn eerste Grammy Award in de categorie "Best Rhythm & Blues Performance By A Duo Or Group, Vocal Or Instrumental".

The Undisputed Truth met het gelijknamige album, uit 1971

Later won Whitfield zelf nog twee Grammy Awards, een in 1973 voor "Papa Was a Rolling Stone" van The Temptations in de categorie "Best Rhythm & Blues Song" en een in 1976 voor de intrumentale versie van "Car Wash" van Rose Royce in de categorie "Album Of Best Original Score Written For A Motion Picture Or Television Special".

Met de band The Undisputed Truth experimenteerde Whitfield verder met dat nieuwe geluid dat varieerde van (psychedelic) soul in de vroege jaren zeventig tot disco en funk in de latere jaren zeventig.

Ma van Rare Earth, uit 1973

Voor Rare Earth, in 1969 als eerste blanke band gecontracteerd door Motown, schreef én produceerde Whitfield in 1973 het album "Ma", dat wordt beschouwd als het beste dat de band heeft uitgebracht.

Het is opvallend dat op de Motown website met geen woord geschreven wordt over de dood van Whitfield, die zo belangrijk was voor de ontwikkeling en het succes van het beroemde label. In de timeline vind ik na wat zoeken bij het jaar 1970 de tekst "Motown completes its most succesful year in terms of pop crossover. [...] On Billboard's year-end recaps, Motown vet Norman Whitfield is the top singles producer for the second year in a row."

Op 10 juni 2004 werd zijn naam bijgeschreven in de "Songwriters Hall of Fame" tijdens de 35ste jaarlijkse bijeenkomst van de "National Academy of Popular Music".

Norman Whitfield overleed aan de gevolgen van diabetes. Hij was 68 jaar.

Lees verder/Read more »

Pink Floyd oprichter Rick Wright, 28 jul. 1943 - 15 sep. 2008

Pink Floyd toetsenist Rick Wright tijdens een optreden in 2006
Foto: onbekend

Zondag een prachtig concert van Stevie Wonder bijwonen en maandag horen dat Richard Wright van Pink Floyd is overleden...
De familie van Rick Wright liet weten dat hij afgelopen maandag overleed aan de gevolgen van kanker.

In 1965 richtte Wright samen met Roger Waters een band op die ze The Pink Floyd Sound noemden. Als keyboard speler heeft Wright een grote bijdrage geleverd aan het geluid van het latere Pink Floyd. Maar ook als bedenker van vele geluidseffecten speelde hij een grote rol in de herkenbaarheid van hun muziek.

Daarnaast heeft hij een bescheiden aantal nummers geschreven voor de band, waaronder twee die het album "Dark Side of the Moon" beslist mede zijn succes hebben gegeven, t.w. "Us And Them" en het wonderschone "The Great Gig In The Sky".

'The Great Gig In The Sky' van de DVD 'Pink Floyd - Pulse' uit 2006

"And I am not frightened of dying, any time will do, I
don't mind. Why should I be frightened of dying?
There's no reason for it, you've gotta go sometime."

"If you can hear this whispering you are dying."

"I never said I was frightened of dying."

Tekst van 'The Great Gig In The Sky' van het album 'Dark Side of the Moon'
tekst en muziek: Richard Wright

Zie davidgilmour.com voor een mooie in memoriam van de man met wie Wright zoveel successen heeft gekend: "[...] Like Rick, I don't find it easy to express my feelings in words, but I loved him and will miss him enormously."
Hanging on in quiet desperation is the English way...

Lees verder/Read more »

A Wonder Summer's Night: Stevie Wonder in Concert - 14 september 2008

Stevie Wonder in concert, 14 sep. 2008
bron: nu.nl
Foto: Erik Blokland

Ik had iets willen schrijven over de nummers die hij speelde, het vakmanschap van de man, de geweldige band, zijn betekenis in de popmuziek... Maar nadat ik Stevie Wonder gezien heb realiseer ik me dat er eigenlijk geen woorden voor zijn.

Het is allemaal waar: het vakmanschap van de man is fenomenaal, de muziek is prachtig, de veertien-koppige band swingt het dak van elke zaal, inclusief dat van Ahoy en de energie van Wonder, die toch al 58 is, is ongelooflijk.

Maar het is vooral de magie van zijn muziek, de levenskracht van hem zelf, de manier waarop hij een heel persoonlijk verhaal vertelt rond de dood van zijn moeder, de 'innervisions of my mind'. Deze man denkt en kijkt in klanken en in ritmes en emoties en trekt je mee in die wonderlijke wereld vol vibrerende en kleurrijke muziek. Zelfs de wat stoïcijnse man die vóór mij zat op de tribune ("ik vind het wel goed, maar ik dans _niet_ mee") kon op den duur het ritme niet langer weren uit zijn systeem en zat uiteindelijk heel stiekem toch mee te swingen.

Het is prachtig om Wonder te zien zingen: hij gebruikt zijn gehele mond als instrument, op een geheel andere manier dan andere artiesten. Hij vormt zijn lippen en mondholte om de klanken heen en smeedt ze samen tot muziek. Als hij een toonladder zingt, van C tot B en terug en dat in verschillende octaven en vijf minuten lang, dan kan mij dat niet ergeren, in tegenstelling tot de overdreven klank-uitingen van veel nu-soul artiesten.
De klanken die hij met een vocoder maakt zijn ook al even bijzonder en het is een genot om te zien hoe hij 'muziek maakt', in de meest letterlijke zin.

Mindere momenten in het concert waren er niet, of het moet het kortstondige optreden geweest zijn van dochter, "Isn't she lovely", Aïsha. Ze heeft een aardige stem, maar - zoals mijn broer terecht zei - ze zou zonder de steun van haar vader nooit met zo'n fantastische band hebben opgetreden. Ach, het was Wonder gauw vergeven, je gunt een vader zijn moment van trots en het was duidelijk dat Wonder daarvan blaakte.

Bovendien gaf hij het publiek waarvoor het kwam: alle bekende, swingende en lekkere, mooie en gevoelige nummers werden gespeeld. Zelfs het album "Journey Through the Secret Life of Plants", vaak gezien als een van zijn mindere, al heb ik het altijd prachtig gevonden, kwam ruimschoots aan bod. Daarnaast natuurlijk aandacht voor de albums "I was Made to Love Her", "Innervisions", "Songs in the Key of Life", "Talking Book".
En al is Stevie Wonder al lang niet meer 'little', zelfs een nummer als "Signed, Sealed, Delivered" klonk alsof het de dag daarvoor geschreven was. De hele zaal ging uit z'n dak!

Het was heel bijzonder om aanwezig te zijn bij dit feest. Als je nog geen kaartje hebt: koop er _nu_ een, leen er desnoods geld voor! Vanavond treedt hij nog een keer op in Ahoy. Op 28 september treedt hij als laatste in deze tournee op in Parijs. Zorreg, dat je er bij bent!


Erik Blokland maakte een fotoserie van het concert, die te zien is op nu.nl. Bekijk de fotoserie hier.

Lees verder/Read more »

De cello van Jacqueline du Pré

Jacqueline du Pré, 1945 - 1987

Er waren eens twee Britse zusjes, Jacqueline en Hilary du Pré. Beide meisjes waren bijzonder muzikaal. Toen Jacqueline - of Jackie - vier jaar oud was hoorde ze een cello op de radio en zei tegen haar moeder dat ze er "ook zo een" wilde.

Toen ze net 15 jaar oud was (het was 1960), werd ze uitverkoren deel te nemen aan een masterclass van Pablo Casals. Als zeventienjarige speelde ze twee jaar later, tijdens haar officiële concert debuut, het meesterlijke en melancholische cello concert (Cello Concert in E mineur, Opus 85, zie hieronder) van de Britse componist Sir Edward Elgar, samen met het BBC Symphony Orchestra. Drie jaar daarna nam ze het concert op voor het platenlabel EMI met het London Symphony Orchestra onder leiding van dirigent John Barbirolli.

Als de Youtube video hieronder je ook maar enigszins naar adem doet snakken moet je dit album kopen zonder er bij na te denken: het is nog altijd een magistrale vertolking van dit concert en het mag dan ook in geen platenkast ontbreken.

Een jaar na deze briljante opname, in 1966, ontmoette ze pianist Daniël Barenboim, met wie ze een jaar later trouwde. Voor het huwelijk bekeerde ze zich tot het jodendom. In 1967 debuteerde Barenboim als dirigent van het Philharmonic Orchestra in London en vanaf die tijd dirigeerde hij ook zijn vrouw regelmatig.

In het begin van de jaren '70 leed Jacqueline aan een depressie en hoewel al in 1971 duidelijk werd dat er iets mis was, en Du Pré al regelmatig klaagde over verlies van gevoel in haar vingers, werd pas in 1973 de diagnose multiple sclerose gesteld.
Ze trad voor het laatst op in New York in 1973 met een set van vier optredens. Het laatste optreden moest ze afzeggen. Tegen die tijd was ze alle gevoel in haar vingers verloren en moest ze haar vingers met haar ogen blijven volgen om te kunnen spelen.

Dat is het brute einde van wat begon als een sprookje: du Pré overleed op 19 oktober 1987 op 42-jarige leeftijd.

Wat ze naliet is een schat aan de prachtigste interpretaties met een reusachtige muzikaliteit en vertolkt op haar geheel eigen wijze die zondermeer heeft bijgedragen aan haar bekendheid. Nu heeft het beeld van een vrouw met een cello tussen haar dijen geklemd voor veel mannen toch al de nodige sex-appeal; du Pré echter bespeelt haar instrument alsof het haar geliefde is. De grote passie waarmee ze het instrument omklemt, de uitdrukkingen op haar gezicht, de wild zwaaiende armen. Het is een genot om naar te kijken!

Ik krijg vooral kippenvel als ik luister en kijk naar haar interpretatie van het cello concert in E mineur, Opus 85 van Sir Edward Elgar, dat ik hiervoor al noemde en waarvan onderaan dit artikel een Youtube filmpje te vinden is.

Nu ben ik geen groot kenner van klassieke muziek, maar deze uitvoering is gewoon zó prachtig, zó ontroerend dat iedereen haar moet horen, of je nu luistert naar Britney Spears, meegromt met Nirvana, danst met Michael Jackson, headbangt met Metallica of meezingt met Maroon 5!
Ik zal niet zeggen dat het bij je opvoeding hoort, maar als je verwacht door muziek geraakt te worden, de tijd te vergeten, je ziel te voelen, weggevoerd te worden van deze wereld, dan moet je hier toch echt naar luisteren. Dit is het sprookje van Jacqueline du Pré in één muziekstuk. Alsof Elgar het schreef voor haar alleen.

Hoe droevig haar leven ook eindigde, ze blijft de rest van de wereld in vervoering brengen. Wat heerlijk dat we de techniek hebben om geluid en beeld vast te leggen!

Filmpje...

Boven: Jacqueline du Pré en dirigent Daniël Barenboim - Cello Concert in E mineur, Opus 85, 1st Movement

Boven: Yo-Yo Ma en Daniël Barenboim met het Chicago Symphonie Orkest, 1997 - Cello Concert in E mineur, Opus 85, 1st Movement

De wereldberoemde cellist Yo-Yo Ma heeft overigens een van de beroemde cello's van Jacqueline du Pré, de Davidof Stradivarius, in bruikleen van de Vuitton Foundation, die het instrument kocht voor iets meer dan een miljoen pond. Of deze dezelfde cello is als waarop hij speelt in dit filmpje heb ik niet kunnen achterhalen.

Het boek 'Genius in the Family', geschreven door zus Hilary en broer Piers, verhaalt indringend over hun beroemde zus, de depressies waar ze aan leed, de verhouding die ze had met haar zwager en haar slopende ziekte en de genialiteit van haar muziek. 'Les extrèmes se touchent', zeggen de Fransen; het bewijs is in het leven van Jacqueline du Pré.
De Britse actrice Emily Watson speelde de rol van Jacqueline in 'Hilary and Jackie', de ontroerende verfilming van het boek 'Genius in the Family'.

Lees verder/Read more »

Inspiration Information

Inspiration Information, uit 1974
hoes ontwerp: T.E. St. John

Laatst via Ebay het album Inspiration Information van Shuggie Otis aangeschaft. Mijn lief zei mij net dat ik de muziek te hard aan had, en dat terwijl ik op de bank zit met een koptelefoon op m'n hoofd...

Inspiration Information is een van die albums die je niet zacht kúnt draaien. Ik schreef laatst een artikel over lekkere orgeltjes: luister naar Sweet Thang en je hoort daar toch een van de lekkerste orgeltjes ooit opgenomen in de moderne muziekgeschiedenis. Luister naar het begin van Ice Cold Daydream... Ja, ik kan daar dus gewoon niet stil bij blijven zitten. Ok, ik ga het proberen: ken je die ontspanningsoefening waarbij je gaat liggen en elk spiertje in je lichaam, letterlijk van top tot teen, nagaat en voelt of dat spiertje ontspannen is en dan - nadat je je hele lichaam hebt gehad - begin je overnieuw en merk je meestal dat een van die spieren al weer gespannen is? Die oefening probeer ik met dit album en ik zeg je dat ik hem ad finitum kan blijven doen, want elke keer blijk ik te beschikken over een spiertje dat, geheel uit eigen beweging - echt! - meeswingt op Sweet Thang, Not Available, Strawberry Letter 23, eigenlijk alle nummers.

Trouwens: mijn broer schreef laatst het artikel 7 regels voor covers spelen. De cover die de Brothers Johnson in 1977 maakten van 'Strawberry Letter 23' (met een nr. 1 notering op de Billboard R&B chart) heeft het nummer natuurlijk de nodige bekendheid gebracht. Ik vind het een uitstekende cover, die perfect past in de swingende discotijd van de jaren 70. Niets mis mee dus. En toch moet ik zeggen dat ik toch de originele versie prefereer. Waarom? Hij is wat slomer, maar bevat daardoor tevens een bepaalde spanning die het nummer dan toch weer enorm doet swingen.
Ben benieuwd hoe Aron er over denkt...

Oh trouwens: Shuggie Otis was pas 15 jaar toen hij dit album in 1974 opnam... dat is dus wat de Britten zo mooi mindboggling noemen!!

Lees verder/Read more »