Ik had iets willen schrijven over de nummers die hij speelde, het vakmanschap van de man, de geweldige band, zijn betekenis in de popmuziek... Maar nadat ik Stevie Wonder gezien heb realiseer ik me dat er eigenlijk geen woorden voor zijn.
Het is allemaal waar: het vakmanschap van de man is fenomenaal, de muziek is prachtig, de veertien-koppige band swingt het dak van elke zaal, inclusief dat van Ahoy en de energie van Wonder, die toch al 58 is, is ongelooflijk.
Maar het is vooral de magie van zijn muziek, de levenskracht van hem zelf, de manier waarop hij een heel persoonlijk verhaal vertelt rond de dood van zijn moeder, de 'innervisions of my mind'. Deze man denkt en kijkt in klanken en in ritmes en emoties en trekt je mee in die wonderlijke wereld vol vibrerende en kleurrijke muziek. Zelfs de wat stoïcijnse man die vóór mij zat op de tribune ("ik vind het wel goed, maar ik dans _niet_ mee") kon op den duur het ritme niet langer weren uit zijn systeem en zat uiteindelijk heel stiekem toch mee te swingen.
Het is prachtig om Wonder te zien zingen: hij gebruikt zijn gehele mond als instrument, op een geheel andere manier dan andere artiesten. Hij vormt zijn lippen en mondholte om de klanken heen en smeedt ze samen tot muziek. Als hij een toonladder zingt, van C tot B en terug en dat in verschillende octaven en vijf minuten lang, dan kan mij dat niet ergeren, in tegenstelling tot de overdreven klank-uitingen van veel nu-soul artiesten.
De klanken die hij met een vocoder maakt zijn ook al even bijzonder en het is een genot om te zien hoe hij 'muziek maakt', in de meest letterlijke zin.
Mindere momenten in het concert waren er niet, of het moet het kortstondige optreden geweest zijn van dochter, "Isn't she lovely", Aïsha. Ze heeft een aardige stem, maar - zoals mijn broer terecht zei - ze zou zonder de steun van haar vader nooit met zo'n fantastische band hebben opgetreden. Ach, het was Wonder gauw vergeven, je gunt een vader zijn moment van trots en het was duidelijk dat Wonder daarvan blaakte.
Bovendien gaf hij het publiek waarvoor het kwam: alle bekende, swingende en lekkere, mooie en gevoelige nummers werden gespeeld. Zelfs het album "Journey Through the Secret Life of Plants", vaak gezien als een van zijn mindere, al heb ik het altijd prachtig gevonden, kwam ruimschoots aan bod. Daarnaast natuurlijk aandacht voor de albums "I was Made to Love Her", "Innervisions", "Songs in the Key of Life", "Talking Book".
En al is Stevie Wonder al lang niet meer 'little', zelfs een nummer als "Signed, Sealed, Delivered" klonk alsof het de dag daarvoor geschreven was. De hele zaal ging uit z'n dak!
Het was heel bijzonder om aanwezig te zijn bij dit feest. Als je nog geen kaartje hebt: koop er _nu_ een, leen er desnoods geld voor! Vanavond treedt hij nog een keer op in Ahoy. Op 28 september treedt hij als laatste in deze tournee op in Parijs. Zorreg, dat je er bij bent!
Erik Blokland maakte een fotoserie van het concert, die te zien is op nu.nl. Bekijk de fotoserie hier.
Stevie Wonder in concert, 14 sep. 2008Het is allemaal waar: het vakmanschap van de man is fenomenaal, de muziek is prachtig, de veertien-koppige band swingt het dak van elke zaal, inclusief dat van Ahoy en de energie van Wonder, die toch al 58 is, is ongelooflijk.
Maar het is vooral de magie van zijn muziek, de levenskracht van hem zelf, de manier waarop hij een heel persoonlijk verhaal vertelt rond de dood van zijn moeder, de 'innervisions of my mind'. Deze man denkt en kijkt in klanken en in ritmes en emoties en trekt je mee in die wonderlijke wereld vol vibrerende en kleurrijke muziek. Zelfs de wat stoïcijnse man die vóór mij zat op de tribune ("ik vind het wel goed, maar ik dans _niet_ mee") kon op den duur het ritme niet langer weren uit zijn systeem en zat uiteindelijk heel stiekem toch mee te swingen.
Het is prachtig om Wonder te zien zingen: hij gebruikt zijn gehele mond als instrument, op een geheel andere manier dan andere artiesten. Hij vormt zijn lippen en mondholte om de klanken heen en smeedt ze samen tot muziek. Als hij een toonladder zingt, van C tot B en terug en dat in verschillende octaven en vijf minuten lang, dan kan mij dat niet ergeren, in tegenstelling tot de overdreven klank-uitingen van veel nu-soul artiesten.
De klanken die hij met een vocoder maakt zijn ook al even bijzonder en het is een genot om te zien hoe hij 'muziek maakt', in de meest letterlijke zin.
Mindere momenten in het concert waren er niet, of het moet het kortstondige optreden geweest zijn van dochter, "Isn't she lovely", Aïsha. Ze heeft een aardige stem, maar - zoals mijn broer terecht zei - ze zou zonder de steun van haar vader nooit met zo'n fantastische band hebben opgetreden. Ach, het was Wonder gauw vergeven, je gunt een vader zijn moment van trots en het was duidelijk dat Wonder daarvan blaakte.
Bovendien gaf hij het publiek waarvoor het kwam: alle bekende, swingende en lekkere, mooie en gevoelige nummers werden gespeeld. Zelfs het album "Journey Through the Secret Life of Plants", vaak gezien als een van zijn mindere, al heb ik het altijd prachtig gevonden, kwam ruimschoots aan bod. Daarnaast natuurlijk aandacht voor de albums "I was Made to Love Her", "Innervisions", "Songs in the Key of Life", "Talking Book".
En al is Stevie Wonder al lang niet meer 'little', zelfs een nummer als "Signed, Sealed, Delivered" klonk alsof het de dag daarvoor geschreven was. De hele zaal ging uit z'n dak!
Het was heel bijzonder om aanwezig te zijn bij dit feest. Als je nog geen kaartje hebt: koop er _nu_ een, leen er desnoods geld voor! Vanavond treedt hij nog een keer op in Ahoy. Op 28 september treedt hij als laatste in deze tournee op in Parijs. Zorreg, dat je er bij bent!
Erik Blokland maakte een fotoserie van het concert, die te zien is op nu.nl. Bekijk de fotoserie hier.
Stuur dit artikel door
venster
Een reactie posten