Moving along . . .

Na lange tijd begin ik het schrijven over muziek te missen. Er is nog zoveel moois en er verschijnt nog zoveel mooie nieuwe muziek: Mooimuziek zou Mooimuziek niet zijn als ik daar niet over zou willen schrijven.

Maar dat zal ik niet meer doen via Blogger. Daarom ga ik overschakelen naar het WordPress platform.
De nieuwe site staat inmiddels in de steigers op mooimuziek.blog.

Zodra de de muziek is teruggevonden, laat ik dat hier weten.

Lees verder/Read more »

Monks of Mellonwah - Sky And The Dark Night

Cover van 'Sky And The Dark Night' van Monks of Mellonwah

Progressieve rock is een stroming waar je op Mooimuziek niet veel van zult vinden. Maar in de stilte voor een lang artikel over verboden muziek misstaat wat aandacht voor de Australische progressive rockband Monks of Mellonwah niet.

De band heeft net een platendeal gesloten bij A&R Worldwide, dezelfde maatschappij waar ook Adele, Muse en Coldplay onder contract staan. En bovendien lanceren ze op 1 april hun nieuwe EP "Sky And The Dark Night", zowel op vinyl als digitaal.

Joe (Joseph) de la Hoyde, lead gitarist van de band, zegt daarover: "Ieder van ons wordt geplaagd door zijn eigen vloeken en vecht met zijn eigen demonen. Er bestaan ziekten en syndromen en veel dingen die we niet begrijpen, laat staan kunnen indammen. Sky And The Dark Night is voor mij de reis van het begin van onze strijd tot zijn vruchteloze einde; de ups en downs, de triomfen en de mislukkingen. Het staat voor de eeuwigdurende hoop dat we onszelf misschien ergens onderweg kunnen terugvinden."

Deze hoopvolle kijk op een misschien wel tot mislukken gedoemd bestaan mondde intussen wel uit in een EP die zelfs Mooimuziek het aanhoren waard vindt, zij het dan ook weer niet al te vaak...

Klik hier voor informatie over Monks of Mellonwah en 'Sky And The Dark Night''   

release datum: 1 april 2013
Sky And The Dark Night, released - TBA 2013
Sky And The Dark Night Trilogy © Monks of Mellonwah 2013
Gatcombe Music Pty Ltd

Tracks 1 en 3 muziek en arrangement door Joseph de la Hoyde
Track 2 music, lyrics en arrangement door Monks of Mellonwah
Orkest arrangementen door Joseph de la Hoyde

Geproduceerd, opgenomen en geprogrammeerd door Joseph de la Hoyde in Aston Villa Studios 2012/13
Track 2 drums opgenomen in Studio At The Palms, Las Vegas, door Keith Olsen en Rob Katz en geassisteerd door Kevin Luu 2012
Artwork door Marley Colborne en Eloise Lewis 2013

Monks of Mellonwah zijn:
Vikram Kaushik: Zang en gitaar
Joseph de la Hoyde: Lead gitaar
John de la Hoyde: Bass
Joshua Baissari: Drums

Bandcamp: monksofmellonwah.bandcamp.com
Webstek: www.monksofmellonwah.com
Management Chris de la Hoyde
gatcombemusic@yahoo.com

Hieronder kun je de volledige EP meteen beluisteren. Intussen werkt de band aan hun eerste complete album, onder meer samen met producer Keith Olsen. Voorlopig zul je ze niet in Nederland zien, maar mocht je je vakantie in Australië of Amerika doorbrengen, dan maak je een grote kans een concert te kunnen bezoeken, aangezien ze een grote tour aan het voorbereiden zijn in beide landen.

Lees verder/Read more »

Live from Daryl's House met Joe Walsh

Tsja, en dan ben je even wat aan het surfen na je werk en kom je zomaar een juweeltje tegen. Naar aanleiding van nog wat zoekwerk na het laatste artikel over 'Analog Man' van Joe Walsh stuitte ik op een aflevering van 'Live from Daryl's House', van 15 november 2012 met niemand minder dan... Joe Walsh als gast muzikant.

Ik besteedde al eens eerder aandacht aan deze bijzondere serie met Daryl Hall. En hoewel ik de afleveringen van 'Ali B op volle toeren' werkelijk heel leuk vind en de avonturen van Nick & Simon in Amerika (in 'Nick & Simon The American Dream') oprecht vermakelijk en van uitstekende kwaliteit, halen deze het toch echt niet bij de klasse van de optredens thuis bij Daryl Hall.

De volgende nummers passeren de revue:

1. 00:00 - (Proloog)
2. 03:25 - Rocky Mountain Way (van 'The Smoker You Drink, The Player You Get', Joe Walsh, 1973)
3. 09:06 - (Interview)
4. 11:14 - Life's Been Good (van 'But Seriously, Folks...', Joe Walsh, 1978)
5. 19:01 - (Wrecking Ball, intro)
6. 20:57 - Wrecking Ball (van 'Analog Man', Joe Walsh, 2012)
7. 24:55 - (Etensvoorbereidingen)
8. 29:15 - Somebody Like You (van 'Three Hearts In The Happy Ending Machine', Daryl Hall, 1986) - met een heerlijke solo van Joe Walsh!
9. 35:39 - (Eten, deel 1)
10. 37:46 - Funk #49 (van 'James Gang Rides Again', James Gang, 1970)
11. 41:57 - (Eten, deel 2)
12. 43:02 - Wrong Side of History (So Cold) (van 'Laughing Down Crying', Daryl Hall, 2011)
13. 47:34 - (Epiloog)

En let op: wat heeft die Hall nog een goede stem. Pfoe! Dus, gewoon even een paar minuten de tijd nemen om te genieten.

Op het YouTube kanaal van 'Live from Daryl's House' vind je de aflevering met Joe Walsh nog:
 

Lees verder/Read more »

Joe Walsh - Analog Man

We hebben 20 jaar geen nieuw album van hem gehoord, dus een tijdje wachten met een bespreking van zijn nieuwste boreling afgelopen jaar (op 5 juni 2012, om precies te zijn) maakt dan ook niet zoveel uit. In die 20 jaar lijkt Joe Walsh niet erg mee te zijn gegaan in zijn tijd. Dat heeft dan wel weer als voordeel dat de muziek op 'Analog Man' bijzonder herkenbaar blijft als echte 'Walsh-rock'. Van alle Eagles was deze ook altijd al de echte rocker. Veel van de stevige nummers van de Eagles werden dan ook door hem gezongen.

Tegendraads

Dat image van rocker staat hem nog steeds. Kijk maar naar de foto op de cover! De tegendraadsheid van de rocker zoekt hij ook op in zijn teksten. Waar anderen meegaan in de moderne tijd, klaagt Walsh veel van de verworvenheden aan die anderen als normaal ervaren.
In 'Analog Man', meteen ook het eerste nummer op het gelijknamige album, heeft hij het over de digitalisering, over kabel-tv en geweld op de televisie ("Murder and violance are rated PG. Too bad for the children: they are what they see"), over e-mail en over het grote aantal schermen waar iedereen constant mee omringd is.

In een interview in mijn favoriete muziekblad Heaven van sep/okt 2012 (zie pagina's 6 en 7) zegt hij over het nummer: "Ik houd me eigenlijk pas vrij kort bezig met internet en nu ook sociale media. Nou ja, laten we zeggen dat ik die probeer uit te vogelen. tot die tijd was me dat helemaal vreemd, ik was een analoge man. Voor het kleinste elektronische klusje moest ik de buurjongen van tien te hulp roepen. Ik steek de draak met mezelf".

Joe Walsh live met 'Analog Man'. Special Guest: Jeff Lynne. Knetterende gitaar, lekker koortje en ik geloof dat ik zelfs 3 drummers zie... he's back! Jaar: 2012, Plaats: The Troubadour in West Hollywood, Californië.

Demonen

Je zou zeggen dat het moeilijk is om je los te wrikken van de oude successen van albums als 'The Smoker You Drink, The Player You Get', 'So What' en 'But Seriously, Folks...', maar bij Walsh lijkt het alsof hij de draad weer moeiteloos oppakt. En eigenlijk is hij natuurlijk ook nooit echt weggeweest. Daar is zijn invloed op de moderne muziek - achter de schermen - te groot voor geweest.
Wel heeft hij jarenlang gevocht met de demonen van alcohol. 'Wrecking Ball', het tweede nummer van de plaat, herinnert nog aan die tijden. Inmiddels loopt hij al weer 18 jaar broodnuchter door het leven.

Dat Jeff Lynne, voormalig voorman van het Electric Light Orchestra het album geproduceerd heeft, hoor je in alle nummers wel terug. Maar vooral 'One Day at a Time' draagt een zware ELO-signatuur. Niets mis mee overigens, maar dat maakt het meteen ook niet echt subtiel, terwijl ook subtiliteit de oude rocker altijd heel goed gestaan heeft. Dat maakt het overigens beslist niet een slecht album.

Een aanrader met wat minnetjes

Sterker nog: hoe vaker ik het beluister, hoe lekkerder ik het vind. Dat neemt niet weg dat er wel wat mislukkingen op staan. Zo is 'Hi-Roller Baby' vast een lekkere meezinger tijdens concerten, maar van mij hoeft het niet, al compenseert het lekkere gitaartje dan wel weer wat van de gladheid van het nummer. 'Funk 50' is naar mijn smaak een mislukt experiment om iets met R&B te doen. En luisterend naar 'India' bekruipt me het sterke gevoel dat Joe Walsh ook vooral niet moet proberen AC/DC te kruisen met een housebeat.
Misschien moet ik het eens wat harder draaien...

Al met al is 'Analog Man' een aanrader. Vernieuwend is het niet, maar dat lijkt me dan ook niet hoeven voor een man die al zo zijn sporen verdiend heeft. En bovendien: oefening baart kunst!

Oordeel: uitstekend album met wat minnen en veel plussen!

Spotify: http://open.spotify.com/album/4AtCG1tHBfjFAmH1Rm9b50

Lees verder/Read more »

Staton - MAPPED:Sins

Afgelopen zaterdag stond ik op met een enigszins bewolkt hoofd, nadat ik de avond daarvoor in een onverwacht feestje terecht was gekomen. Natuurlijk lag het aan de wijn dat ik me wat, euhm, 'verward' voelde.

Staton - (c)Cees Kuiper Fotografie

Staton moet eenzelfde ervaring gehad hebben, afgaande op de titel van hun single '(Blame it on the) Cocktails', afkomstig van de EP 'MAPPED: Sins'. Na mijn katerige ervaring vind ik het extra knap dat zij het dan ook nog voor elkaar hebben gekregen daar zo'n vet nummer van te maken. Lekker rauw, lekker scheurderig. En dan niet zo van dertien in een dozijn, maar met een eigen sound, een prima zangeres en groot enthousiasme. Precies zoals ik het graag zie en hoor! Laat die muzikale cocktail maar komen...

Bowie

De muziek van Staton heeft trouwens wel iets new-waverigs en zit vol verrassingen. Zo dacht ik bij de eerste paar maten van 'Riot' dat het nummer nou niet bepaald opstandig klonk. Het had eerder iets samenzweerderigs. Na de eerste 55 seconden word je echter ruw wakker geschud en breekt het relletje volledig los. Het gebruik van dissonanten en de scheurderige gitaargeluiden op de achtergrond hebben een David Bowie-achtige energie.

Smerig

Die 'smerige' gitaar (het staat zo op de website van Staton en ik kan me er geheel in vinden!) is trouwens van Michiel Claessens. De opvallend strakke drums worden bespeeld door Niels Nuiver. De vette, stroperige, dikke baspartijen komen uit de bas van Luc Pustjens. Tijn Driessen maakt het Staton-geluid compleet met de synthesizer. Maar Lara Mol zet er met haar rustige, hysterische, fluisterende en melodieuze stem het stempel van geloofwaardigheid op! Zonder haar zou Staton Staton niet zijn!

Staton moet je trouwens een keer live zien. Donderdag 14 februari waren ze te zien bij Giel Beelen. En daar speelden ze natuurlijk ook hun nieuwe single '(Blame it on the) Cocktails'. Check it out en doe maar niet eens je best om stil te blijven zitten!

Staton met hun nieuwe single "(Blame it on the) Cocktails". Jaar: 2013

Op 22 februari (mijn verjaardag, maar helaas helaas, ik kan er niet bij zijn) treden ze op in Haarlem in Café Stiels. De complete agenda vind je op de Concertagenda van Staton.
Opvallend is daarbij dat ze dit jaar alleen maar op 23 mei optreden in Rotterdam. Kom op jongens! Je home town! Dat moet beter kunnen...

Staton is:
Lara Mol: Vocals,
Tijn Driessen: Keys en backing vocals,
Luc Pustjens: Bas en backing vocals,
Michiel Claessens: Gitaar en backing vocals
Niels Nuiver: Drums

Klik hier voor tracklist en album info van "MAPPED: Sins"  

Tracklist:
EP:

1. Cocktails
   
2. Dark side of the city
   
3. Riot
   
4. Burning man

Album info:

• Band: Staton
  
• Titel: "MAPPED: Sins"
  
• Komt uit op: iTunes, Spotify, SoundCloud en bandcamp

De officiële website vind je op statonmusic.nl.

Lees verder/Read more »

Chantal Kreviazuk

Canada heeft geen grote naam op het gebied van muziek. Ik vind dat echter absoluut niet terecht: zo hoort de Canadese Lisa dal Bello al vanaf het eind van de jaren 1970 tot Mijn Muziekhelden, over Barney Bentall schreef ik al eerder in het artikel 'De Canadese countryrock van Barney Bentall' en natuurlijk zorgde Diana Sno ervoor dat ik uitgebreid geschreven heb over de Canadese brekebeen-met-ooglapje Marc Hamilton.

Chantal Kreviazuk is geboren in Winnipeg, de hoofdstad van de provincie Manitoba in Canada. Ze is singer-songwriter en klassiek geschoold pianiste. Ze is bekend geworden met een aantal covers, waaronder 'Jet Plane', het prachtige nummer van John Denver. De cover 'Jet Plane' kreeg een onbeduidend plaatsje op de soundtrack van 'Armageddon', een film waarin Bruce Willis de wereld redt van de ondergang door een asteroïde-inslag. Voor de soundtrack van Dawson's Creek nam ze in 1999 een cover op van 'Feels Like Home' van Randy Newman (beluister de cover van 'Feels Like Home' op Spotify). En ze heeft het zelfs aangedurfd om 'In My Life' van de Beatles te coveren (als 'theme song' van de NBC serie 'Providence' - niet een van mijn favoriete Beatles covers, zo die al bestaan).

Chantal Kreviazuk met 'Before You' van haar album 'Colour Moving and Still' uit 1999

Haar debuutalbum 'Under These Rocks and Stones' werd uitgebracht in juni 1997. Haar tweede album is 'Colour Moving and Still' uit 1999. Dat album leverde haar in 2000 twee Juno Awards op, een voor 'Best Female Artist' en een voor 'Best Pop/Adult Album'. In 2003 bracht ze 'What If It All Means Something' uit. 'Ghost Stories' stamt uit 2006.
Daarna bracht ze nog twee albums uit. Noch 'Plain Jane' uit 2009, noch 'In This Life' uit 2011 zijn echter beschikbaar in Nederland (noch op Youtube, noch via Spotify).

Kreviazuk heeft een mooie, heldere stem. Naast de genoemde covers speelt en zingt zedan ook gelukkig haar eigen nummers, die ze onder meer samen schrijft met haar man Raine Maida (lead zanger van de Canadese band 'Our Lady Peace'). Daarnaast schrijft ze ook nummers voor andere artiesten, waaronder Avril Lavigne.

Soms heeft haar muziek een wat te hoog Alanis Morissette gehalte. Haar stem is op haar best in de eenvoudige en rustige nummers, zonder al te veel instrumenteel geweld. Ik heb het gevoel dat ze in haar debuutalbum eigenlijk op haar best was. Maar wellicht ken ik haar muziek daar nog niet genoeg voor.

Op Youtube heeft ze een eigen kanaal, waar je een goede indruk krijgt van haar kunnen.
Check it out: www.youtube.com/user/chantalkreviazukvevo.

Lees verder/Read more »