Na lange tijd begin ik het schrijven over muziek te missen. Er is nog zoveel moois en er verschijnt nog zoveel mooie nieuwe muziek: Mooimuziek zou Mooimuziek niet zijn als ik daar niet over zou willen schrijven.
Maar dat zal ik niet meer doen via Blogger. Daarom ga ik overschakelen naar het WordPress platform.
De nieuwe site staat inmiddels in de steigers op mooimuziek.blog.
Zodra de de muziek is teruggevonden, laat ik dat hier weten.
gepubliceerd op maandag 1 augustus 2016
Moving along . . .
Stuur dit artikel door
gepubliceerd op vrijdag 8 maart 2013
Monks of Mellonwah - Sky And The Dark Night
Cover van 'Sky And The Dark Night' van Monks of MellonwahProgressieve rock is een stroming waar je op Mooimuziek niet veel van zult vinden. Maar in de stilte voor een lang artikel over verboden muziek misstaat wat aandacht voor de Australische progressive rockband Monks of Mellonwah niet.
De band heeft net een platendeal gesloten bij A&R Worldwide, dezelfde maatschappij waar ook Adele, Muse en Coldplay onder contract staan. En bovendien lanceren ze op 1 april hun nieuwe EP "Sky And The Dark Night", zowel op vinyl als digitaal.
Joe (Joseph) de la Hoyde, lead gitarist van de band, zegt daarover: "Ieder van ons wordt geplaagd door zijn eigen vloeken en vecht met zijn eigen demonen. Er bestaan ziekten en syndromen en veel dingen die we niet begrijpen, laat staan kunnen indammen. Sky And The Dark Night is voor mij de reis van het begin van onze strijd tot zijn vruchteloze einde; de ups en downs, de triomfen en de mislukkingen. Het staat voor de eeuwigdurende hoop dat we onszelf misschien ergens onderweg kunnen terugvinden."
Deze hoopvolle kijk op een misschien wel tot mislukken gedoemd bestaan mondde intussen wel uit in een EP die
View Commentsgepubliceerd op maandag 25 februari 2013
Live from Daryl's House met Joe Walsh
Tsja, en dan ben je even wat aan het surfen na je werk en kom je zomaar een juweeltje tegen. Naar aanleiding van nog wat zoekwerk na het laatste artikel over 'Analog Man' van Joe Walsh stuitte ik op een aflevering van 'Live from Daryl's House', van 15 november 2012 met niemand minder dan... Joe Walsh als gast muzikant.
Ik besteedde al eens eerder aandacht aan deze bijzondere serie met Daryl Hall. En hoewel ik de afleveringen van 'Ali B op volle toeren' werkelijk heel leuk vind en de avonturen van Nick & Simon in Amerika (in 'Nick & Simon The American Dream') oprecht vermakelijk en van uitstekende kwaliteit, halen deze het toch echt niet bij de klasse van de optredens thuis bij Daryl Hall.
De volgende nummers passeren de revue:
- 00:00 - (Proloog)
- 03:25 - Rocky Mountain Way (van 'The Smoker You Drink, The Player You Get', Joe Walsh, 1973)
- 09:06 - (Interview)
- 11:14 - Life's Been Good (van 'But Seriously, Folks...', Joe Walsh, 1978)
- 19:01 - (Wrecking Ball, intro)
- 20:57 - Wrecking Ball (van 'Analog Man', Joe Walsh, 2012)
- 24:55 - (Etensvoorbereidingen)
- 29:15 - Somebody Like You (van 'Three Hearts In The Happy Ending Machine', Daryl Hall, 1986) - met een heerlijke solo van Joe Walsh!
- 35:39 - (Eten, deel 1)
- 37:46 - Funk #49 (van 'James Gang Rides Again', James Gang, 1970)
- 41:57 - (Eten, deel 2)
- 43:02 - Wrong Side of History (So Cold) (van 'Laughing Down Crying', Daryl Hall, 2011)
- 47:34 - (Epiloog)
En let op: wat heeft die Hall nog een goede stem. Pfoe! Dus, gewoon even een paar minuten de tijd nemen om te genieten.
Op het YouTube kanaal van 'Live from Daryl's House' vind je de aflevering met Joe Walsh nog:
gepubliceerd op zondag 24 februari 2013
Joe Walsh - Analog Man
We hebben 20 jaar geen nieuw album van hem gehoord, dus een tijdje wachten met een bespreking van zijn nieuwste boreling afgelopen jaar (op 5 juni 2012, om precies te zijn) maakt dan ook niet zoveel uit. In die 20 jaar lijkt Joe Walsh niet erg mee te zijn gegaan in zijn tijd. Dat heeft dan wel weer als voordeel dat de muziek op 'Analog Man' bijzonder herkenbaar blijft als echte 'Walsh-rock'. Van alle Eagles was deze ook altijd al de echte rocker. Veel van de stevige nummers van de Eagles werden dan ook door hem gezongen.
Tegendraads
Dat image van rocker staat hem nog steeds. Kijk maar naar de foto op de cover! De tegendraadsheid van de rocker zoekt hij ook op in zijn teksten. Waar anderen meegaan in de moderne tijd, klaagt Walsh veel van de verworvenheden aan die anderen als normaal ervaren.In 'Analog Man', meteen ook het eerste nummer op het gelijknamige album, heeft hij het over de digitalisering, over kabel-tv en geweld op de televisie ("Murder and violance are rated PG. Too bad for the children: they are what they see"), over e-mail en over het grote aantal schermen waar iedereen constant mee omringd is.
In een interview in mijn favoriete muziekblad Heaven van sep/okt 2012 (zie pagina's 6 en 7) zegt hij over het nummer: "Ik houd me eigenlijk pas vrij kort bezig met internet en nu ook sociale media. Nou ja, laten we zeggen dat ik die probeer uit te vogelen. tot die tijd was me dat helemaal vreemd, ik was een analoge man. Voor het kleinste elektronische klusje moest ik de buurjongen van tien te hulp roepen. Ik steek de draak met mezelf".
Joe Walsh live met 'Analog Man'. Special Guest: Jeff Lynne. Knetterende gitaar, lekker koortje en ik geloof dat ik zelfs 3 drummers zie... he's back! Jaar: 2012, Plaats: The Troubadour in West Hollywood, Californië.
Demonen
Je zou zeggen dat het moeilijk is om je los te wrikken van de oude successen van albums als 'The Smoker You Drink, The Player You Get', 'So What' en 'But Seriously, Folks...', maar bij Walsh lijkt het alsof hij de draad weer moeiteloos oppakt.gepubliceerd op zondag 17 februari 2013
Staton - MAPPED:Sins
Afgelopen zaterdag stond ik op met een enigszins bewolkt hoofd, nadat ik de avond daarvoor in een onverwacht feestje terecht was gekomen. Natuurlijk lag het aan de wijn dat ik me wat, euhm, 'verward' voelde.
Staton - (c)Cees Kuiper FotografieBowie
De muziek van Staton heeft trouwens wel iets new-waverigs en zit vol verrassingen. Zo dacht ik bij de eerste paar maten van 'Riot' dat het nummer nou niet bepaald opstandig klonk. Het had eerder iets samenzweerderigs. Na de eerste 55 seconden word je echter ruw wakker geschud en breekt het relletje volledig los. Het gebruik van dissonanten en de scheurderige gitaargeluiden op de achtergrond hebben een David
gepubliceerd op zondag 27 januari 2013
Chantal Kreviazuk
Canada heeft geen grote naam op het gebied van muziek. Ik vind dat echter absoluut niet terecht: zo hoort de Canadese Lisa dal Bello al vanaf het eind van de jaren 1970 tot Mijn Muziekhelden, over Barney Bentall schreef ik al eerder in het artikel 'De Canadese countryrock van Barney Bentall' en natuurlijk zorgde Diana Sno ervoor dat ik uitgebreid geschreven heb over de Canadese brekebeen-met-ooglapje Marc Hamilton.
Chantal Kreviazuk is geboren in Winnipeg, de hoofdstad van de provincie Manitoba in Canada. Ze is singer-songwriter en klassiek geschoold pianiste. Ze is bekend geworden met een aantal covers, waaronder 'Jet Plane', het prachtige nummer van John Denver. De cover 'Jet Plane' kreeg een onbeduidend plaatsje op de soundtrack van 'Armageddon', een film waarin Bruce Willis de wereld redt van de ondergang door een asteroïde-inslag. Voor de soundtrack van Dawson's Creek nam ze in 1999 een cover op van 'Feels Like Home' van Randy Newman (beluister de cover van 'Feels Like Home' op Spotify). En ze heeft het zelfs aangedurfd om 'In My Life' van de Beatles te coveren (als 'theme song' van de NBC serie 'Providence' - niet een van mijn favoriete Beatles covers, zo die al bestaan).
Chantal Kreviazuk met 'Before You' van haar album 'Colour Moving and Still' uit 1999
Haar debuutalbum 'Under These Rocks and Stones' werd uitgebracht in juni 1997. Haar tweede album
Abonneren op:
Posts (Atom)
Bezig met laden....
venster
