Burt Bacharach in Nicaragua

"Butch Cassidy and the Sundance Kid"

Het moet 1970 of 1971 zijn geweest. Ik zat op een 'Special American School' - met vriendjes van over de hele wereld - waar ik naar toe ging met een gele schoolbus, we woonden in een grote witte bungalow met een porch en luiken voor de ramen en m'n vader was schatrijk. Terugkijkend was hij dat ook, niet naar Nederlandse maatstaven, maar wel naar Nicaraguaanse maatstaven. We hadden een 'cook' in dienst, een tuinman en een dienstmeisje, Maritza. Maritza deed tevens dienst als kindermeisje op de momenten dat dat zo uitkwam; bovendien was ze gek op ons, en vooral op mijn broer - toen mijn broertje - die 4 of 5 jaar oud was in die tijd en blond.

Het was de tijd van de moesonregens. De geur staat mij nog altijd bij, net als het geluid van de regen; iedereen die moesonregens heeft meegemaakt weet dat hun geluid in geen verhouding staat tot dat van een goede Hollandse bui. Er zijn twee geluiden die ik me altijd zal herinneren uit Nicaragua: het geluid van de moeson en het nachtelijke alom aanwezige geluid van krekels. Moesonregens zijn ontzagwekkend. De druppels zijn groot en het geluid dat ze maken wanneer ze op de grond uiteenvallen lijkt harder en indringender. Ook lijken tropische regens wel bijna natter dan Hollandse regens. Bovendien zijn ze warm.

Ik vond ze heerlijk. Het was tijdens zo'n moesonregen, dat ik voor het eerst het liedje 'Raindrops keep fallin' on my head' hoorde. Het heeft voor mij altijd een bijzondere betekenis gehouden. Jaren later las ik dat het liedje afkomstig was uit de film 'Butch Cassidy and the Sundance Kid', en geschreven was door Burt Bacharach (muziek) en Hal David (tekst). Het werd gezongen door B.J. Thomas en uitgebracht in de herfst van 1969.

Burt Bacharach zal altijd deel blijven uitmaken van mijn herinnering aan Nicaragua.

Lees verder/Read more »

Popmuziek volgens de SGP

Een bericht in DePers.nl van donderdag 24 april 2008, dat mij niet als muziek in de oren klinkt: "Popmuziek heeft de intentie de mens los te maken van God. Vergeten wordt waartoe de mens op aarde is". De woorden zijn afkomstig van Nelis Zondag, statenlid namens de SGP, tijdens een debat over subsidie voor Gelderse popcentra. De PvdA had hem expliciet gevraagd naar zijn mening over popmuziek. Deze mening is overigens niet Zondags privé mening, zo stelt hij, maar zou het gedachtegoed van de SGP verwoorden.
De SGP wil dat de overheid alleen evenementen subsidieert die
een educatieve waarde hebben. Volgens Zondag valt popmuziek daar niet onder. "Popmuziek heeft zeker ook culturele waarde, maar wat ons betreft moet het als zodanig ook educatieve waarde hebben. Bij popmuziek gaat het om opzwepen.", zei Zondag donderdag.

Dat de SGP een verbod zou willen op popmuziek, zoals de titel van het artikel in DePers.nl stelt, blijkt trouwens niet uit het artikel zelf, noch uit het debat; laat suggestieve berichtgeving maar aan de pers over!

Voor de nodige houvast biedt Van Dale uitkomst:

pop·mu·ziek (de^v)
1 hedendaagse populaire muziek

mu·ziek (de^v)
1 geluid, voortgebracht door de menselijke stem of door instrumenten omwille van de schoonheid van dat geluid of als expressie van gevoelens

op·zwe·pen (overgankelijk werkwoord; zweepte op, heeft opgezweept)
1 (ook absoluut) (iem.) sterk prikkelen
2 (iets) in de hoogte jagen

cul·tuur (de^v)
2 (culturen) geheel van voortbrengselen van een gemeenschap

Lees verder/Read more »

Link Wray, godfather of Rock

Link Wray was een Shawnee indiaan uit het plaatsje Dunn in North Carolina, USA. Hij legde de basis voor ondermeer heavy metal, punk en grunge en beïnvloedde veel bekende muzikanten.

Publiciteitsfoto van Polydor

Zijn muziek is te horen in de films "Pulp Fiction", "Confessions of a Dangerous Mind" en "Independence Day". Artiesten en bands als de Sex Pistols, Frank Zappa, Boz Scaggs, Pete Townshend (The Who), Paul McCartney, Jimmy Page (The Yarbirds, Led Zeppelin, Bad Company), Jeff Beck, Jimi Hendrix, The Cramps, Eric Clapton, Bob Dylan, David Bowie, Jerry Garcia (Grateful Dead) hebben allen Link Wray genoemd als een van hun grootste muzikale invloeden.

Link Wray werd als Fred Lincoln Wray geboren op 2 mei 1929 (sommige bronnen moemen 1935) als zoon van twee straatpredikanten ("We was raised on gospel music and black blues. That's where I come from"). Hij overleed op 5 november 2005 in Kopenhagen; In 1978 was hij naar Denemarken geëmigreerd. Bij zijn overlijden liet hij een belangrijk muzikaal testament achter aan de gehele muziekwereld. Hij deed dat niet zozeer in hoeveelheid opgenomen werk en misschien niet eens in de kwaliteit van zijn opgenomen werk (hoewel in zijn jaren bij het label Polydor uitstekende opnamen zijn gemaakt). Zijn nalatenschap bestond veeleer uit iets veel groters: met zijn eigen specifieke geluid legde hij de basis voor moderne muziekstromingen. Zonder hem had de Rock 'N' Roll niet geklonken zoals hij nu klinkt.

Link Wray begon op zeer jonge leeftijd met gitaarspelen, nota bene op de gitaar die door zijn vader aan zijn broer Doug kado was gedaan. Het fundament voor zijn onsterfelijkheid legde hij in 1957 met het nummer 'Rumble'. In dat jaar vormden Link en zijn broers Doug en Vernon als The Wraymen de begeleidingsband van The Diamonds. Tijdens een optreden werd hun gevraagd 'The Stroll' te spelen, een van de nummers van The Diamonds. Link had echter geen idee hoe het nummer ging. Toen drummer Doug en neef Shorty Horton een 'stroll'-achtig ritme aangaven volgde Link met de gitaar en speelde hij een aantal basis riffs die ze de laatste tijd hadden geoefend. Hij speelde en improviseerde en het geluid werd zo opzwepend en dreigend dat het publiek tot drie keer toe om een herhaling vroeg.

Link Wray, "Rumble"

Op die avond werd 'Rumble' geboren. Kijk naar de Youtube video uit 1978 en realiseer je dat dit nummer geschreven is in 1957, het jaar waarin Elvis Presley ondermeer op de hitlijsten stond met 'All Shook Up' en 'Jailhouse Rock', Harry Belafonte met de 'Banana Boat Song', de Everly Brothers met 'Wake up Little Suzie' en Buddy Holly met 'Peggy Sue'!

Oorspronkelijk noemde Wray het nummer 'Oddball'. De eigenaar van Wray's toenmalige platenmatschappij Cadence Records, Archie Bleyer, was erg sceptisch over de kwaliteit en potentie van het nummer. Bleyer werd echter overgehaald het nummer uit te brengen door zijn tiener-dochter die juist erg enthousiast was. En Bleyer was degene die daarna de titel veranderde in 'Rumble', een verwijzing naar de 'rumble' in West Side Story.

In de opnamestudio lukte het Wray echter maar niet om hetzelfde geluid te produceren als op het podium. Link had het gevoel dat dit iets te maken had met de tweeters van de versterker. Het verhaal gaat dat hij daarop met een potlood een aantal gaten stak in de tweeters. Dat veroorzaakte het ruige geluid waar hij naar zocht.

Al vlug werd 'Rumble' geweerd van de Amerikaanse radiostations. Het werd gezien als suggestieve en agressieve muziek. Toch werd het nummer opgemerkt en het was de mainstream televisie die het onder de aandacht van het grote publiek bracht: "'Rumble' came out on St. Patrick's Day and it went out right in the charts with a bullet, played on the Dick Clark show, a syndicated show, so when he played something, it meant something," adus Wray. De Dick Clark show was zeker een goede kruiwagen. De show zond ondermeer optredens uit van Jackie Wilson, Chuck Berry, Bill Haley and The Comets, Sam Cooke en Chubby Checker. Het zou het begin zijn van de legende Link Wray.

Jaren later zouden bands als de Sex Pistols, Status Quo, Kiss, Metallica en Queen het drijvende ritme en de vervormde geluiden uit de versterker, zoals Link Wray die voor het eerst gebruikte, met succes toepassen in hun eigen muziek.

Info:
Web: fanpage van Link Wray

Lees verder/Read more »

Het meesterwerk van John Mellencamp

Op 15 juli 2008 komt het nieuwe album uit van John Mellencamp! 'Life, Death, Love and Freedom' wordt zijn 22ste studio album. Aan Rolling Stone magazine vertelde hij "I realized our country has written some sad motherfuckin' songs. I wanted to see if I had it in me to write like that. I see darkness everywhere, and I have to write about it. I don't care if I just sell six records. All I can do is keep on writing songs and singing." Het album is geproduceerd door T Bone Burnett, bekend van ondermeer Roy Orbison, Elvis Costello en Counting Crows. Gitarist Mike Wanchic zei over 'Life, Death, Love and Freedom' (in een interview met de krant Bloomington Herald-Times): "It's very, very, very organic [with] upright basses, cocktail (drum) kits, lots of acoustic guitars, really very atmospheric, absolutely one of the coolest sounding records that I've ever heard, of ours or anybody else's." Mellencamp zelf heeft het album al "The best record I’ve ever made" genoemd. En bij zijn nieuwe platenlabel, Starbucks' Hear Music, vinden ze het album volgens hem "a fucking masterpiece".

Mellencamp, in de jaren '70 van de vorige eeuw begonnen als John Cougar, een naam die David Bowie's manager Tony DeFries voor hem had bedacht, bracht vorig jaar het album "Freedom's Road" uit, dat hoog binnenkwam op de Amerikaanse Billboard 200. Zeer terecht leverde het hem ook een Grammy nominatie op in de categorie 'Best Solo Rock Vocal Performance'.

Wie hem wil zien optreden moet gedurende de hele maand juli in Amerika zijn. Extra bonus: Lucinda Williams zal de 'support act' zijn. Schat, we gaan dit jaar naar Amerika op vakantie...!

Voor de liefhebber: Mellencamp heeft een eigen YouTube kanaal.

Update: Mellencamp does Droopy

Lees verder/Read more »

Debuut: Aimee Anne Duffy

Als je zegt beïnvloed te zijn door grootheden als Aretha Franklin, Petula Clark en Dusty Springfield heb je nogal wat waar te maken. Duffy doet dat met veel overtuiging op haar debuutalbum RockferryDe huidige single Mercy is zondermeer het minste nummer van de CD en zeker niet representatief voor de rest van het album. Zonder haar invloeden te kennen moest ik bij het eerste nummer op het album meteen aan Dusty Springfield denken.

< Duffy met "Warwick Avenue"

De vergelijkingen met Amy Winehouse zijn niet van de lucht, maar met zo'n stem kan Duffy het volgens mij geheel op eigen kracht klaren! De teksten die ze schrijft lijken me nog niet allemaal even volwassen, maar ach, ze is pas 23; er is nog ruimte om te groeien. Bovendien zal haar nu al krachtige stem vast de kans krijgen tot volle wasdom komen nu ze zich in de kijker gezongen heeft van de grote platenlabels met een prachtig album, dat bij vlagen doet denken aan de grootheden die ze bewondert. Absolute favoriet: het laatste nummer, Distant Dreamer, een ware schoonheid!

Ze mogen in Wales trots zijn op deze dochter van het kleine kuststadje Nefyn op het schiereiland Llyn in Gwynedd, UK; als zij de druk van het sterrendom beter kan weerstaan dan Amy Winehouse zal ze laatstgenoemde ver achter zich laten.
Oh: 2 juli aanstaande staat ze in Paradiso... uitverkocht! Voor Rock Werchter, waar ze twee dagen later staat, zijn nog kaarten te krijgen.

Lees verder/Read more »