Mellencamp does Droopy

In 'Life, Death, Love and Freedom' is Mellencamp's muziek naar mijn mening niet zo toegankelijk als het in zijn vorige album 'Freedom's Road' nog was. Ondanks die toegankelijkheid verkocht 'Freedom's Road' trouwens maar matig. Mijn inschatting is dat ook dit nieuwe album geen groot succes zal zijn, hoe prachtig droefgeestige liedjes ook kunnen zijn.

Toch is het dubbel: slecht kan ik 'Life, Death, Love and Freedom' zeker niet vinden. De combinatie van slide guitar, piano, de typische Mellencamp stem, die in de buurt komt van Springsteen en Waits (ok, een jonge Waits!), de eenvoudige drie-akkoord liedjes: ik zie me Amerika wel doorkruisen in een luxe Pontiac en dit album in de CD-speler. Maar dan wel voornamelijk in 'the great Midwest', waar het landschap en de geschiedenis de melancholie van het album rechtvaardigen.

Dat dubbele gevoel komt met name denk ik doordat deze muziek me zo aan Droopy doet denken: het tekenfilm hondje dat door slimheid en volharding telkens de 'bad guys' weet te pakken en ter afsluiting van elk filmpje op een droefgeestige manier verkondigt: "I'm happy".
Van Mellencamp zou het ook allemaal niet gemeend klinken als hij na dit album ineens zou verkondigen dat hij blij is. "Life is short, even in its longest days" klinkt dan wel als een logische overdenking van iemand die een zware hartaanval achter de rug heeft. Maar na: "If I Die Sudden / Please don't tell anyone / There ain't nobody that needs to know / That I'm gone / Just put me in a pine box / Six feet underground / Don't be calling no minister / I don't need one around" (uit 'If I Die Sudden') ga je geloven dat hij het allemaal niet meer zo ziet zitten.

Het nummer 'Don't Need This Body' is ook al zo fatalistisch. Wel behoort het tot de betere nummers van het album. Sterker nog, ik vind het prachtig: "Ain't gonna need this body much longer / I can't see much like I used to / and I can't run like the wind / I don't sleep more than just a few hours / I can't remember where I've been".

Vermeldenswaardig is overigens nog Karen Fairchild van 'Little Big Town'; op een aantal nummers wordt Mellencamp door haar terzijde gestaan en dat doet ze bijzonder verdienstelijk. Hun samenzang is prachtig!

Al met al dus een aanrader, al moet je al wel echt een Mellencamp fan zijn.