Review: Bill Champlin, "No Place Left To Fall" - WOW!

An English translation of this article was published as well

'Wat van ver komt is lekker', gaat het gezegde. En dat geldt ook voor muziek waar je lang op hebt moeten wachten. Dat is voor ons Europeanen zeker het geval met "No Place Left To Fall", het nieuwe album van Bill Champlin en zijn eerste solo album in 13 jaar, dat werd uitgebracht in september 2008. In mijn 'vooraankondiging' schreef ik al "Resistance is futile". Ruim 6 maanden nadat ik het album besteld had heb ik het nu eindelijk met aandacht in zijn geheel kunnen beluisteren. En ook bij nadere beschouwing blijft die eerdere constatering overeind.

"No Place Left to Fall", Jaar: 2008

"No Place Left To Fall" is een cd met zinderende Al Green-orgeltjes, vol westcoast tot de tweede macht: sexy, rockend, jazzy en soulvol. Wat is het toch heerlijk om zo nu een dan een cd van een oudgediende in huis te halen en met de allereerste klanken bevestigd te krijgen dat hij het niet verleerd is.

William Bradford Champlin: bewijzen hoeft deze man natuurlijk niets meer. Als hij een cd uitbrengt, is dat omdat hij er zin in heeft. En wat heeft hij er op "No Place Left To Fall" weer zin in! De zin spettert van elk nummer af. Je kunt er niet stil bij blijven zitten.

Bill Champlin tijdens een interview in Parijs. Datum: 29 juli 2009

De hoes laat een wat oudere man zien. Dat is wel even schrikken, want ik ken hem nog als jonge muzikant van albums als "Runaway" (1971) en "Single" (1978). Maar vergis je niet: in de tussentijd heeft Champlin wel een ontzagwekkende carrière van ruim 40 jaar (jawel, veer-tig!) achter de rug.

Van "No Place Left To Fall" heb ik de luxe versie in huis gehaald, wat in dit geval betekent dat er een DVD bij wordt geleverd. Op die DVD krijg je een uitstekend inzicht in de muzikale ontwikkeling van Champlin.
Bovendien is het leuk om de meester aan het werk te zien. Het is al zo jammer dat westcoast muzikanten als Champlin, Michael McDonald, Kenny Loggins, Jay Graydon, Robbie Dupree, Bill LaBounty, Bobby Kimball zo weinig naar Europa komen. Daarom is zo'n luxe versie met DVD bijna wel een 'must' voor de ware liefhebber; het is de 'second best thing' na een live optreden en voor Youtube om de man te zien spelen.

The Sons of Champlin

Leuk is ook te horen hoe hij praat over zijn invloeden zoals Lou Rawls ("This guy was like my teacher"), The Beatles en Bob Dylan, over zijn carrière (de eerste band waarin hij speelde was een schoolband met de naam Opposite Six: "we backed up The Righteous Brothers while we were in high school") en over zijn nieuwe album ("Man, I realize how fortunate I am to be able to do this."). Natuurlijk wordt er aandacht besteed aan de Sons of Champlin. Bovendien wordt de enige echte son of Champlin, zijn zoon Will, voorgesteld.

Maar waar het uiteindelijk natuurlijk allemaal om draait is de muziek. En jongejongejonge, wat is dat een likkebaardend lekkerlessend kloekklinkend frisdrinkend stemmensmerend razendflitsend snelvibrerend koel koel koel sissende muziek!

'Grimassende gezichten'-orgeltjes, gitaarsolo's die je ziel raken, stampende rockmuziek waar je onmogelijk bij stil kunt blijven zitten en fantastische samenzang met een aantal van de beste stemmen uit de westcoast music. Dat allemaal zit in het nieuwe album van Bill Champlin. Als je iets hebt met rock en westcoast, dan mag deze cd niet ontbreken in je collectie. Ik heb hem overigens apart moeten bestellen, omdat de CD+DVD versie op dat moment bij bol.com niet leverbaar was en bij amazon.com uitverkocht. Mijn exemplaar is een Japanse import-versie, die gelukkig wel is voorzien van een compleet Engelstalig boekje met credits, lyrics en liner notes.

De nummers

Het merendeel van de nummers is geschreven door Bill Champlin zelf. Hij werd daarbij ondermeer terzijde gestaan door Jay Graydon (die op dat moment ook aan het werk was voor het eerste album van zijn nieuwe project JaR, "Scene 29"), zijn zoon Will, zijn vrouw Tamara, Michael Caruso en Bruce Gaitsch.

Het openingsnummer is "Total Control". Hiermee geeft Champlin meteen zijn visite kaartje af. Luister en laat je overdonderen en meeslepen.
Ik merk dat ik het telkens weer onmogelijk vind stil te blijven zitten bij "The Truth" (#3). Het nummer heeft een enorme drive, het is een sterk en krachtig nummer, geheel in de traditie van Champlin's eerdere werk.
Het volgende nummer is het titelnummer. "No Place Left To Fall" is een van de rustigere nummers op het album. Het staat in mooi contrast met "The Truth". Het valt niet alleen op door die rust, maar ook door de prachtige vocale arrangementen.
"Looking for you" (#6) is vanaf de eerste klanken een gospel-achtig nummer. Het orgeltje en het soulvolle koortje bevestigen dat. Als het woord 'you' in "I keep looking for you" met een hoofdletter geschreven was, dan was het onvervalste gospel geweest, blue-eyed westcoast gospel!
"Never Been Afraid" (#7) is geschreven door Champlin zelf en het is echt vakwerk! Het had overigens zo op een Chicago album kunnen staan. Dit is westcoast van het zuiverste water met een prachtige solo door Steve Lukather. En wie horen we daar in het achtergrondkoortje? Jazeker, Peter Cetera! Prachtig nummer! Ik denk dat het mijn favoriet is op dit album.
Het nummer "Never Let Go" (#11) is een nummer met veel jazz-invloeden. Het begint met een heerlijke jazzy 'stem-jam'. Je hoort er de invloeden in van Supertramp en Chicago. Wat moet het heerlijk zijn een goede zangstem te hebben en zo'n 'stem-feestje' te kunnen houden met vrienden en gelijkgestemden.
Het meest funky nummer is ongetwijfeld "Stone Cold Hollywood". Het heeft een geweldig drijvend ritme en heerlijke funky gitaarrifjes. Need I say more?
Ook de afsluiter "All Along", een typisch Chicago-nummer ("... you'll recognize the sound ..."), is een nummer dat staat als een huis met vier onvervalste klankmuren.

Klik hier voor de complete tracklist van "No Place Left To Fall"   

De complete tracklist van "No Place Left To Fall":

1. Total Control *
   
2. Tuggin' on Your Sleeve
3. The Truth *
4. No Place Left to Fall
5. Lover Like That
6. Lookin' for You *
7. Never Been Afraid *
8. Angelina (of 'Angelina Happen', beide titels worden gebruikt in het boekje)
9. Look Away
10. I Want You to Stay
11. Never Let Go
12. Stone Cold Hollywood *
13. All Along

* Mooimuziek's favorieten

Album info:

• Artiest: Bill Champlin
• Titel: No Place Left to Fall
• Producers: Mark Reddinger & Bill Champlin
• Release datum: 24 september 2008
• Label: Victor Entertainment
• Persing: Japans (import)
• Inhoud: CD+DVD
• Barcode: 4 988002 555253

De muzikanten

• Bill Champlin: zingt op bijna alle nummers zelf niet alleen de lead vocals, maar ook de background vocals; daarnaast speelt hij Hammond orgel, piano en akoestische en elektrische gitaar,
• Steve Lukather: gitaar (solo)
• Keith Howland: gitaar (solo)
• Bruce Gaitsch: gitaar (akoestisch en elektrisch)
• George Hawkins, jr.: bas
• Billy Ward: drums & percussion
• Mark Eddinger: Wurlitzer, synth. strings
• Tamara Champlin, Will Champlin, Peter Cetera, Michael English: background vocals

Conclusie

Ook over dit album hebben verschillende recensenten gezegd dat het zo weinig venieuwend is. Mijn antwoord op dergelijke kritiek heb ik al gegeven in het artikel "Vernieuwend": muziek draait om muziek, geniet er van en laat het tot je doordringen, 'vernieuwend' en 'mooi' zijn geen synoniemen.

Samenvattend: "No Place Left to Fall" is een album waar Champlin trots op mag zijn. Sterker nog: elke artiest die er aan meewerkte mag er trots op zijn. Nee, vernieuwend is het niet, maar het is wel een logische ontwikkeling in de toch al indrukwekkende carrière van Bill Champlin. De jazzy, bluesy en r&b invloeden laten zich uitstekend mengen met de alom aanwezige westcoast.
Champlin wordt wel eens de musician's musician genoemd; op dit album bewijst hij die titel met trots te kunnen dragen. Liefhebbers mogen dit album niet laten liggen!

Info:

• Web: Bill Champlin's Officiële Website
• Audio interview: Interview van InsideMusicast met Bill Champlin over zijn nieuwe album
• Video interview: Champlin praat uitgebreid over zijn eigen album "No Place Left To Fall", over het nieuwe album van JaR (Jay Graydon en Randy Goodrum) en dat van Steve Lukather en over veel andere collega's. Dit interview is opgenomen in juli 2009 in Parijs - deel 1 (5:05 min.), deel 2 (6:15 min.), deel 3 (5:22 min.), deel 4 (5:01 min.), deel 5 (3:18 min.)