Muziek roept emotie op. En net als geuren doet muziek gebeurtenissen uit het verleden herleven. Een goedgekozen soundtrack, een concert, een bekend nummer bij een foto of een film-scène: het roept beelden en gevoelens op die sterker kunnen zijn dan de levendigste dromen.
Misschien is dit wel de verklaring voor de soul-revival van de laatste paar jaar, met de populariteit van Amy Winehouse als voorlopig hoogetpunt. Na jarenlange geseling door hersenloos en gevoelloos geboemboem overwinnen gevoel, emotie en kwaliteit met muziek die je voelt in je ziel, die vibreert in je lijf, die vloeit door je aderen.
De voorzet was in de jaren '90 al gegeven door artiesten als Erykah Badu, Lauryn Hill, Macy Gray en Angie Stone. Ook Daniel Lemma, Amy Winehouse, Nicole Willis and The Soul Investigators, John Legend en Joss Stone hebben zich gevoegd bij de nieuwe soul-sound die ook wel NU Soul wordt genoemd: heerlijk om te horen. Maar als zij lekker zijn, dan is de muziek van Sharon Jones pure sex. Al sluit het ene het andere niet uit... zoals Marvin Gaye ooit zei: "Music, not sex, got me aroused."
In het geval van Sharon Jones geldt dat zeker. Het Daptone label heeft zich nu al onsterfelijk gemaakt met deze artiest. Ze geeft de genoemde 'jonkies' het nakijken met haar krachtige stem. Ze voert je terug naar de zwarte soul en funk van de jaren '70. Het is onwaarschijnlijk hoe oorspronkelijk zij haar muziek zelfs decennia na de gloriedagen van deze muziekstromingen in de vorige eeuw ook nu nog doet klinken: brutaal, sexy, puur, rauw en gevoelig. En dat terwijl het hier toch echt gaat om recent geschreven songs! Het is genieten pur sang van deze dame, die trouwens afkomstig is uit dezelfde geboorteplaats als de Godfather of Soul, James Brown. Laat je overdonderen door haar krachtige stem die soms doet denken aan Aretha Franklin. Ik kan niet wachten op een concert van Sharon Jones & the Dap-Kings, maar vooralsnog treden ze alleen op in Australië, Nieuw-Zeeland en London. Je zult het daarom voorlopig met deze video moeten doen:
gepubliceerd op woensdag 27 februari 2008
De wederopstanding van de soul, funk en blues
0
reacties
Stuur dit artikel door
gepubliceerd op woensdag 20 februari 2008
Michael Jackson houdt de spanning vast
thril·ler (dem; thrillers)
1 verhaal, film of toneelstuk, bedoeld om bij de lezer of toeschouwer spanning op te roepen
Doe me een lol: loop naar je platenkast, pak het album 'Off The Wall' van Michael Jackson er uit, zet een koptelefoon op je hoofd, zet het nummer "Don't Stop 'Til You Get Enough" op en sluit je ogen. Concentreer je op de drums, luister naar de accenten die gelegd worden met de keyboards, let op de knappe blazerspartijen, luister naar Jackson's hijgjes en kreetjes... hoe briljant kan een nummer in elkaar steken! Elk geluidje, elk instrument is functioneel; alles is daarbij ondergeschikt aan het ritme. Als geen ander weet Michael Jackson zijn stem multi-instrumentaal te gebruiken. Sluit je af voor de wereld, luister niet alleen met je oren maar ook met je gevoel en geniet van de opbouw in spanning. De spanning van dit nummer zit 'm in de beat! Het was een briljante prelude op het album 'Thriller' dat vier jaar later zou worden uitgebracht.
"'Thriller' blijft steken achter Amy Winehouse" koppen nieuws.nl, aol.nl en rtlboulevard.nl (nou, dan moet het wel waar zijn!). TMF brengt het nog iets smeuïger met "Amy Winehouse Stoot 'thriller' Van De Troon!" (let op het hoofdlettergebruik). Dát zou pas een echte thriller zijn! En op nlpop.blog.nl valt te lezen: "Ondanks de trouwe fans kan Jackson niet voorkomen dat Winehouse ruim 2x zoveel cd's verkoopt".
Het juiste verhaal is natuurlijk dat de her-uitgave van Thriller op de tweede plaats binnenkomt en dat het album "Back to Black" de eerste plaats bezet. De her-uitgave... dus een album wordt voor de tweede keer uitgegeven, 25 jaar na dato, en dan nóg komt het album binnen op de tweede plaats van de 'Mega Album Top 100'! I rest my case...
Waarmee ik Winehouse trouwens niet wil devalueren; ze is zeer goed bij stem en de nummers zijn fris en fruitig en overgoten met een zonnig Motown sausje; niets mis mee! Nu nog 25 jaar volhouden en 100 miljoen keer over de toonbank...
gepubliceerd op zondag 17 februari 2008
Let me tell you 'bout the blues
"A lot of peoples wonder, 'what is the blues?' I hear a lot of people saying 'the blues, the blues,' but I’m gonna tell you what the blues is. When you ain’t got no money, you got the blues. When you ain’t got no money to pay your house rent, you still got the blues. A lot of peoples holler about 'I don’t like no blues,' but when you ain’t got no money, and can’t pay your house rent and can’t buy you no food, you damn sure got the blues. If you ain’t got no money you got the blues, because you’re thinking evil. That’s right. Any time you’re thinking evil, you’re thinking about the blues."
'nough said, let the man do what he does best, Moaning at Midnight by Chester Arthur Burnett aka Howlin Wolf,
(met dank aan Souled On voor de juiste woorden)
gepubliceerd op zaterdag 16 februari 2008
Prince Jackson Brown
Jackson Brown is weliswaar een niet onverdienstelijke singer/songwriter maar zeker geen prins.
De echte groten in de popmuziek hebben een blijvender impact op de branche gehad en worden daarvoor beloond met een koosnaampje, "Little" Willie John, "Cannonball" Adderley, Charlie "Bird" Parker, Lady day. En alleen de aller- allergrootsten krijgen een echte titel: Queen, Godfather, King
Maar hoe vaak zie je die samen spontaan op een podium staan? Nooit toch, nou ja bijna nooit getuige dit filmpje uit 1987 op Youtube. De enige zonder bijnaam hier is de kleine man uit Minneapolis, maar dat hoeft ook niet als je voornaam al Prince is:
Judy outdoes Rufus in Carnegie Hall
Wat is dat toch met Rufus Wainwright's redo van Judy Garland's beroemde concert in Carnegie Hall op 23 april 1961 (vastgelegd op vinyl onder de titel "Judy at Carnegie Hall")? Ik werd er tijdens mijn vakantie al op hoog volume mee lastig gevallen in boek- en muziekhandel Indigo in Montréal en hij wordt er om geprezen op verschillende websites, zoals bijvoorbeeld Allmusic.com.
Wat is er dan mis met dat concert? Nou, het is meer dat er wat mis is met Rufus. Hij zingt namelijk vals. Zo, het hoge woord is er uit: vals.
Terwijl bijna alle recensenten hem prijzen om zijn durf en vakmanschap lijkt niemand te horen dat hij Judy Garland's tour de force niet aankan. Let wel: niet het gehele concert is vals. Zo weet het orkest op een prachtige manier de sfeer en tijdgeest van eind jaren '50 en begin jaren '60 van de vorige eeuw op te roepen. En vooral tijdens de wat meer up-beat nummers weet Rufus zich goed staande te houden. Ondanks dat is zijn stem niet gemaakt voor de 'Great American Songbook'; hij moet zich hoorbaar inspannen en hij komt niet een keer zelfs maar in de buurt van de souplesse die de stem van Garland had. Echter, met name in de 'glissandi' (zie Wikipedia) vertilt Rufus zich aan dit concert als een bouwvakker met hernia aan een betonplaat.
"Rufus does Judy in Carnegie Hall"; behalve om de hilarische titel kan ik om dit album helaas niet lachen. Doe mij het origineel maar.
gepubliceerd op woensdag 13 februari 2008
Het geheim van The Secret Combination
Eigenlijk heb ik nooit zoveel gehad met Nederpop. Nederpop was Doe Maar, De Dijk, Toontje Lager, Hee kopje koffie. Het was wel muziek, maar klonk niet als zodanig in mijn oren. Bovendien was Doe Maar een band voor gillende meisjes van jongens die niet veel ouder waren dan ikzelf. En Nederlands is voor kinderliedjes, niet voor volwassen muziek, toch?
Onzin natuurlijk! En wie had toen gedacht dat ik anno 2008 toch een verzamel CD van het Doe Maar viertal in huis zou hebben?!
"Umoja" van Bløf. Jaar: 2009Ik heb genoten van het album 'Umoja'. Tijd om ook de rest eens te gaan beluisteren. 'Nuff said: het heeft lang geduurd, maar Bløf heeft er sinds kort een fan bij!
Wie er ook een fan bij heeft is 'The Secret Combination'. Erg bekend is deze band nog niet, maar ik vind dat hij dat zeker moet worden. Deze heren maken kwaliteitmuziek van een niveau, dat niet vaak te horen is in eigen land. De band bestaat sinds 2001 en heeft in die tijd 3 albums uitgebracht, met de vierde - de registratie van een concert uit 2007 in Paradiso - in de maak. De website vermeldt dat The Secret Combination bestaat uit "een zestal muzikanten die hun sporen op muzikaal gebied al lang en breed hebben verdiend", te weten Jeff Mitchell (zang), Robin van Vliet (toetsen - Slagerij van Kampen), Chip Visser (bas - o.a. Moonflower), Toni Peroni (drums - Het Goede Doel), René van Barneveld (gitaar - Urban Dance Squad) en Johan 'JJ' Jansen (pedalsteelgitaar - Cash on Delivery). "Incidenteel wordt de band bijgestaan door Edu Hackenitz (gitaar)." De productie is in handen van Wilmer Wolf.
"In the Heartland" van The Secret Combination. Jaar: 2008gepubliceerd op zaterdag 9 februari 2008
50 jaar Nederpop
In 1958 werd de single 'Rock Little Baby Of Mine' van de 'Tielman Brothers' uitgebracht. Daarmee was de geboorte van de Nederlandse Rock 'N' Roll een feit. In het kader van 50 jaar Nederpop heb ik een nieuwe link toegevoegd aan de lijst, en wel die naar de site 'Music from NL', dat een erg leuke webplek is om je te laten verrassen door onbekende Nederlandse muziek. Een paar aanraders: 'Eightball Boppers', echte Rock 'N' Roll uit Gelderland, 'Zout', Nederlandstalige rock met blues, funk en hardrock invloeden uit Den Bosch, en 'Virgo', Engelstalige Spaanse rockstudente met Nederlandse muzikanten die goed toegankelijke pop spelen met een verrassende volwassenheid, uit Den Haag. Allemaal 'Music from NL'!
Hieronder een greep uit 50 jaar Nederpop; nationaal EN internationaal bekende artiesten en bands...
Afbeeldingen van platenhoezen afkomstig van Allmusic.com, OmroepMax.nl, Fonos.nl, MusicMeter.nl, HarrySacksioni.nl, bol.com, Starson45.nl, PeterKoelewijn.nl en Amazon.com.
gepubliceerd op zaterdag 2 februari 2008
Petruris, te salutamus
Bij 'mooie muziek' denk ik niet meteen aan hardrock. Bij lekkere muziek kan ik wel denken aan hardrock, al hoeft deze dan weer niet per se mooi te zijn. Een goed voorbeeld daarvan is Australische band AC/DC. Tijdens een korte wachtperiode op Station Sloterdijk, waar ik vlakbij een opdracht uitvoer, kocht ik onlangs de CD 'If You Want Blood, You've Got It', waarop deze gladiatoren der hardrock zo'n vijf kwartier lang in stevig tempo hun fans vermaken tijdens een live optreden opgenomen in 1978. Ik beluisterde deze CD samen met mijn broer in de auto van Amsterdam terug naar Rotterdam, tijdens de na-spits, gedurende de complete 5 kwartier die het album duurt.
We hadden net een vermoeiende 'day at the office' achter de rug, vanwege verschillende opdrachten toevallig bij elkaar in de buurt in het dichtbebouwde kantorencentrum nabij Sloterdijk. Unaniem besloten we de gloednieuwe JBL boxen een stresstest af te nemen. Er werd weinig gezegd in de Peugeot die avond; de hardrock van AC/DC maakte elke conversatie sowieso onmogelijk.
Het moet een vreemd doch vermakelijk gezicht zijn geweest: twee heren in pak die voorzichtig headbangend in een nieuwe 207 voorbij reden.
Na een dag vol stress, problemen en lange tenen kan ik AC/DC van harte aanbevelen. Ondanks de minimalistische eenvoud van de muziek dwingen de muzikanten respect af, zowel vanwege het enorme uithoudingsvermogen dat ze moeten hebben (met name zanger Bon Scott, drummer Phil Rudd en de immer als schooljongen op het podium rondspringende gitarist Angus Young kunnen na zo'n concert toch niet anders dan doodop zijn geweest), als ook vanwege het strakke ritme en het moordende tempo waarin de nummers elkaar opvolgen. Er worden weinig tot geen woorden vuil gemaakt aan interactie met het publiek. In de plaats daarvan wordt alle energie gestoken in de productie van veel lawaai. Strakke ritmes, snerpende gitaren en een hese stem brengen een reeks herkenbare nummers en wereldhits ten gehore als 'Whole Lotta Rosie' en 'Let There Be Rock'. De stem van Bon Scott, die in het jaar van het concert nog slechts twee jaar te leven had, lijkt het af en toe bijna te begeven. De snaren van Angus Young en broer Malcolm houden het vol, al gaat dat tegen elke natuurwet in. En de drums van Phil Rudd zijn dermate strak dat het lijkt alsof hij mechanisch wordt aangedreven.
Daarnaast is het gewoon lekkere muziek. Het is waar: je moet het vooral niet te vaak horen - zo ééns in het half jaar is meer dan genoeg - maar een nummer als 'Whole Lotta Rosie' is niet voor niets een klassieker. Het stampt lekker mee, het zingt lekker mee en de luchtgitaren gieren er fantastisch bij.
Op de snelweg van Amsterdam naar Rotterdam heb ik toch weer even genoten van de highway to hell!
Op de regel 'mooie muziek <> hardrock' vormt de Amerikaanse band Boston wat mij betreft overigens de spreekwoordelijke uitzondering. Het nummer 'A man I'll Never Be', verschenen op de LP/CD 'Don't Look Back' - uit het zelfde jaar als 'If You Want Blood, You've Got It' van AC/DC - is niet alleen een klassieker, maar zo mooi dat het kan wedijveren met de beste soul ballads. Dan is het toch eeuwig zonde dat Brad Delp eind 2007 besloot zich van het leven te moeten beroven. Hoe vreselijk eenzaam iemand kan zijn die dergelijke mooie muziek heeft gezongen gaat mijn voorstellingsvermogen te boven. Gedenk Brad vooral veelvuldig door veel te luisteren naar dit prachtige nummer!
"I can't get any stronger, I can't climb any higher
You'll never know just how hard I've tried
Cry a little longer, and hold a little tighter
Emotions can't be satisfied
You look up at me, and somewhere in your mind you see
A man I'll never be" - Tom Scholz
venster
