Judy outdoes Rufus in Carnegie Hall

Wat is dat toch met Rufus Wainwright's redo van Judy Garland's beroemde concert in Carnegie Hall op 23 april 1961 (vastgelegd op vinyl onder de titel "Judy at Carnegie Hall")? Ik werd er tijdens mijn vakantie al op hoog volume mee lastig gevallen in boek- en muziekhandel Indigo in Montréal en hij wordt er om geprezen op verschillende websites, zoals bijvoorbeeld Allmusic.com.
Wat is er dan mis met dat concert? Nou, het is meer dat er wat mis is met Rufus. Hij zingt namelijk vals. Zo, het hoge woord is er uit: vals.

Terwijl bijna alle recensenten hem prijzen om zijn durf en vakmanschap lijkt niemand te horen dat hij Judy Garland's tour de force niet aankan. Let wel: niet het gehele concert is vals. Zo weet het orkest op een prachtige manier de sfeer en tijdgeest van eind jaren '50 en begin jaren '60 van de vorige eeuw op te roepen. En vooral tijdens de wat meer up-beat nummers weet Rufus zich goed staande te houden. Ondanks dat is zijn stem niet gemaakt voor de 'Great American Songbook'; hij moet zich hoorbaar inspannen en hij komt niet een keer zelfs maar in de buurt van de souplesse die de stem van Garland had. Echter, met name in de 'glissandi' (zie Wikipedia) vertilt Rufus zich aan dit concert als een bouwvakker met hernia aan een betonplaat.
"Rufus does Judy in Carnegie Hall"; behalve om de hilarische titel kan ik om dit album helaas niet lachen. Doe mij het origineel maar.