Review: "No Line On The Horizon" van U2

Het nieuwe album "No Line On The Horizon" van U2. De hoes is een werk van de Japanse kunstenaar Hiroshi Sugimoto, waarop de zee en de hemel elkaar ontmoeten. Zie ook SugimotoHiroshi.com

Eigenlijk was ik helemaal niet van plan het nieuwe U2 album te kopen. Ik was U2 uit het oog verloren na het album "Achtung Baby". Ik vond ze daarna gewoon niet meer vernieuwend, verrassend en interessant genoeg. Eind jaren negentig verloor ik ze dan ook volledig uit het oog.

Een week geleden stond ik bij IT Records op de tweede verdieping van Donner. Het nieuwe U2 album "No Line On The Horizon" was net uit. Het eerste in vijf jaar! En bovendien had ik een CD-bon van zeventig Euro bij me die m'n broekzak uitbrandde. Het nummer "Magnificent" stond net op toen ik de trap op liep en ja hoor: daarin herken je meteen en onmiskenbaar U2. Niet nieuw, maar wel lekker en ouderwets: gitaarloopje, stem, tempo... niets mis mee. Lijkt mij op de nominatie van single te moeten staan. Uitstekende opvolger van "Get On Your Boots".

"Moment Of Surrender" begint met een lekkere drive. Die gaat het goed doen op de komende concertreeks, niet in de laatste plaats omdat het een lekkere meezinger is. Jammer dat het nummer op een gegeven moment wat doodbloedt. Het kabbelt ten einde, terwijl het in eerste instantie meer belooft.
Wel sluit het daarmee goed aan op het wat kabbelende begin van "Unknown Caller", ook al zo'n ijzersterke meezinger:

"Restart and re-boot yourself
You're free to go
Oh, oh
Shout for joy if you get the chance
Password, you enter here, right now "

Het begin van "I'll Go Crazy If I Don't Go Crazy Tonight" is ook al weer zo typisch U2. Het is toch knap als je een band aan de klanken in de eerste maat al kunt herkennen. Daarmee schaart de band zich onder illustere voorgangers als de Beatles, de Beach Boys en Queen. De reden is te vinden in de producer van dit nummer: het behoort tot de twee nummers op het album (samen met "Breathe") die geproduceerd zijn door Steve Lillywhite, de eerste producer van de groep. Ook dit nummer lijkt mij trouwens een typisch concertnummer met z'n makkelijk te onthouden teksten, typische U2 geluid en drijvende tempo.

"Get On Your Boots" kent intussen iedereen wel als de nieuwe single. Ik vind het beslist niet het beste nummer van het album. Daarnaast vind ik het ook niet een nummer dat de sfeer van het album typisch vertegenwoordigt. Ik denk dat het ook daarom juist gekozen zal zijn; hierna wordt het immers alleen maar beter. Of misschien is dit nummer nu juist het vernieuwende waar ik zo naarstig naar op zoek ben...?

Het geluid van de nummers "FEZ-Being Born" (opgenomen in Fez, Marokko) en "White As Snow" is typisch Brian Eno, Daniel Lanois ten spijt. De muziek voor beide nummers werd geschreven door U2, Brian Eno en Daniel Lanois en ze werden door de laatste twee geproduceerd. Bij "FEZ-Being Born" kreeg ik trouwens hetzelfde desolate gevoel als bij Bowie's "Low", hoewel de link mij ontgaat (nee, "Low" werd niet geproduceerd door Brian Eno).

Zo kan ik nog wel wat nummers benoemen en bespreken. Maar eigenlijk komt het er op neer dat het een goed rock-album is met een aantal uitschieters en een aantal beduidend mindere nummers. Ik weet eerlijk gezegd niet of ik het over een maand of twee nog veel zal draaien. Ik ben toch een beetje bang dat het net als "Achtung Baby" uiteindelijk stof zal vangen in m'n platenkast.
Met producers Eno, Lanois en Lillywhite zet U2 op "No Line On The Horizon" een lekker moppie muziek in de schappen. Vernieuwend zijn ze zeker niet. Maar misschien wordt het onderhand ook tijd om dat imago over te dragen aan een van de jongere bands.

Het album "No Line On The Horizon" is uitgebracht in 5 uitvoeringen: een vinyl versie, een CD versie, een digitale uitvoering met een link naar een online film ('Linear' van Anton Corbijn), een versie met een magazine van 64 pagina's over U2 en een luxe box die zowel de CD, een DVD als een boek bevat.

info:
U2's thuisbasis op het web