Jerry Lee Lewis (en Chuck Berry)

Op woensdag 19 november klopte mijn hart vol verwachting. Rock 'n' Roll grootheden Jerry Lee Lewis (en Chuck Berry) traden op die dag op in de Heineken Music Hall.

Nu hebben beide heren een zekere reputatie wat betreft optredens, en het was nog maar helemaal de vraag of we ze sowieso te zien zouden krijgen. De begeleidingsband van Jerry Lee Lewis begon echter keurig op tijd aan het opwarmen van het publiek. Echt geweldig was het niet; het klonk wat valsig en een gemiddeld amateur bandje zou het al vlug beter doen, maar ach, het ging niet om hen, maar om de meester zelf.
Na een kwartiertje werd Lewis aangekondigd en ietwat ouwelijk kwam hij het podium oplopen. Zijn leeftijd was echter op geen enkele manier terug te horen in zijn spel. Sterker nog: 's mans vingers zijn nog onvoorstelbaar lenig! Zelfs de begeleidingsband speelde duidelijk beter met Lewis op de piano.
Ja, het was routineus en van enige spontaniteit gespeend, maar het was zeker vermakelijk en het klonk meer dan goed genoeg. Great Balls of Fire moet je echt een keer live gehoord hebben van de meester zelf!

Hoe anders was dat bij (Chuck Berry)... Die man moet er gewoon mee ophouden. Geld zat, wereldberoemd... wat zou je je publiek nou nog lastig vallen met je desinteresse, je valse gitaar en je slechte stem?! De man mag dan een van Rock 'n' Roll's legendes zijn, bij mij zal na dit concert altijd het beeld blijven bestaan van een oude man die niet meer dan drie akkoorden achter elkaar kan spelen op een valse gitaar en die wat heen en weer loopt om zijn bandleden aanwijzingen te geven.
Het was een pure aanfluiting! Ik had graag iets anders willen schrijven, maar het is zoals het is: (Chuck Berry) heeft zijn tijd gehad en zal bij Mooimuziek nog slechts tussen haakjes genoemd worden.