Joe Walsh - Analog Man

We hebben 20 jaar geen nieuw album van hem gehoord, dus een tijdje wachten met een bespreking van zijn nieuwste boreling afgelopen jaar (op 5 juni 2012, om precies te zijn) maakt dan ook niet zoveel uit. In die 20 jaar lijkt Joe Walsh niet erg mee te zijn gegaan in zijn tijd. Dat heeft dan wel weer als voordeel dat de muziek op 'Analog Man' bijzonder herkenbaar blijft als echte 'Walsh-rock'. Van alle Eagles was deze ook altijd al de echte rocker. Veel van de stevige nummers van de Eagles werden dan ook door hem gezongen.

Tegendraads

Dat image van rocker staat hem nog steeds. Kijk maar naar de foto op de cover! De tegendraadsheid van de rocker zoekt hij ook op in zijn teksten. Waar anderen meegaan in de moderne tijd, klaagt Walsh veel van de verworvenheden aan die anderen als normaal ervaren.
In 'Analog Man', meteen ook het eerste nummer op het gelijknamige album, heeft hij het over de digitalisering, over kabel-tv en geweld op de televisie ("Murder and violance are rated PG. Too bad for the children: they are what they see"), over e-mail en over het grote aantal schermen waar iedereen constant mee omringd is.

In een interview in mijn favoriete muziekblad Heaven van sep/okt 2012 (zie pagina's 6 en 7) zegt hij over het nummer: "Ik houd me eigenlijk pas vrij kort bezig met internet en nu ook sociale media. Nou ja, laten we zeggen dat ik die probeer uit te vogelen. tot die tijd was me dat helemaal vreemd, ik was een analoge man. Voor het kleinste elektronische klusje moest ik de buurjongen van tien te hulp roepen. Ik steek de draak met mezelf".

Joe Walsh live met 'Analog Man'. Special Guest: Jeff Lynne. Knetterende gitaar, lekker koortje en ik geloof dat ik zelfs 3 drummers zie... he's back! Jaar: 2012, Plaats: The Troubadour in West Hollywood, Californië.

Demonen

Je zou zeggen dat het moeilijk is om je los te wrikken van de oude successen van albums als 'The Smoker You Drink, The Player You Get', 'So What' en 'But Seriously, Folks...', maar bij Walsh lijkt het alsof hij de draad weer moeiteloos oppakt. En eigenlijk is hij natuurlijk ook nooit echt weggeweest. Daar is zijn invloed op de moderne muziek - achter de schermen - te groot voor geweest.
Wel heeft hij jarenlang gevocht met de demonen van alcohol. 'Wrecking Ball', het tweede nummer van de plaat, herinnert nog aan die tijden. Inmiddels loopt hij al weer 18 jaar broodnuchter door het leven.

Dat Jeff Lynne, voormalig voorman van het Electric Light Orchestra het album geproduceerd heeft, hoor je in alle nummers wel terug. Maar vooral 'One Day at a Time' draagt een zware ELO-signatuur. Niets mis mee overigens, maar dat maakt het meteen ook niet echt subtiel, terwijl ook subtiliteit de oude rocker altijd heel goed gestaan heeft. Dat maakt het overigens beslist niet een slecht album.

Een aanrader met wat minnetjes

Sterker nog: hoe vaker ik het beluister, hoe lekkerder ik het vind. Dat neemt niet weg dat er wel wat mislukkingen op staan. Zo is 'Hi-Roller Baby' vast een lekkere meezinger tijdens concerten, maar van mij hoeft het niet, al compenseert het lekkere gitaartje dan wel weer wat van de gladheid van het nummer. 'Funk 50' is naar mijn smaak een mislukt experiment om iets met R&B te doen. En luisterend naar 'India' bekruipt me het sterke gevoel dat Joe Walsh ook vooral niet moet proberen AC/DC te kruisen met een housebeat.
Misschien moet ik het eens wat harder draaien...

Al met al is 'Analog Man' een aanrader. Vernieuwend is het niet, maar dat lijkt me dan ook niet hoeven voor een man die al zo zijn sporen verdiend heeft. En bovendien: oefening baart kunst!

Oordeel: uitstekend album met wat minnen en veel plussen!

Spotify: http://open.spotify.com/album/4AtCG1tHBfjFAmH1Rm9b50